မသိခဲ့ဘူး
ေခတ္အဆက္ဆက္အထိ တုိင္ခဲ့တယ္။
စိတ္ကဟုိယုိင္ဒီယုိင္
တည္ခုိင္ဖုိ႕ကို လုိရာမေရာက္ဘူး။
ပန္းလုိမေတြးခ်င္ပါဘူး
ၾကယ္လုိပဲေမႊးခ်င္တယ္။
ေအာက္ကိုလဲတက္လုိ႕မရ
အေပၚကိုလဲဆင္းလုိ႕မရနဲ႕
အေမွာင္ေတြပဲ “လင္း” ခဲ့ရတယ္
ငါ့သမုိင္းအက်ဥ္းထဲ
ဓားခ်င္းခ်င္းနီခဲ့။
ကိုယ့္ေျခရာကို ျပန္ေမာ့ၾကည္႕
ငရဲအထိလဲ နက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီလုိပဲ
ျပဳိတစ္လွည္႕ လဲတစ္လွည္႕ေပါ့
နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္တာပဲ
ကိုယ္စိတ္ထဲမထားပါဘူး
အလြန္ဆံုး ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္ေပါ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေျဖသိမ့္ရတယ္။
ေန၀င္ခ်ိန္ပါပဲ
အိမ္ျပန္မွျဖစ္မယ္
ေလာကဓံက သူမ်ားေတြလုိ
(ငါ့အတြက္ေတာ့)
ပိန္ပိန္ပါးပါးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ထပ္ေျပာလဲမထူးပါဘူး
တစ္ကိုယ္တည္း
လင္းညဳိ႕အက္ရွ
လင္း…ညဳိ႕…အက္…ရွ
ငါ့ဘ၀ကို လွခ်င္ေသးတယ္…။