ထိုည
ပထမေတာ့၊ ဘာမွမျမင္ရ
မီးက၊ ရုတ္တရက္
ပ်က္၍သြားခိုက္၊ အမိုက္ေမွာင္လႊမ္း
မျမင္မကန္း၊ လက္လွမ္းလိုက္ရာ
ညင္သာႏူးညံ့၊ သငါးပ်ံ႕အိေထြး
ေႏြးေသာလက္ဖ်ား၊ ငါ့အားဆုပ္လာ
သက္သာရာရ၊ ေမတာၱသေကၤတ
ငါ့မဟာမိတ္ပါတကား။

မိးအိမ္မဲ့ည
ခဏၾကာေသာ္၊ အေမွာင္ဇာထက္
အရာဝတၳဳ၊ အစုစုကို
ေစ့ငုေသခ်ာ၊ ၾကည့္ေလရာတြင္
ရွင္းရွင္းျမင္ရ၊ က်င့္သားရျပီ
ညေရာင္ၾကယ္ေရာင္၊ ျမေရာင္ေအာက္ဝယ္
ေမွာက္သူ လွန္သူ၊ ပုန္းသူ ေျပးသူ
ညွဥ္းသူ ခံသူ၊ မုန္းသူ ခ်စ္သူ
လူ၏သဘာဝ၊ အနႏ ၱကို
ဗလာကိုယ္ထီးျမင္ရသည္။
                          ဒဂုန္တာရာ