နဂါးမွန္းသိေအာင္

အေမာက္မေထာင္

ေၾကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာ

အေျခာက္တစ္ေကာင္လုိ႔ မင္းထင္

ေဂါက္အသြင္

ေဖာက္အျမင္နဲ႔

ေဟာင္ခ်င္တဲ့စကားနဲ႔ ရုိင္းျပ

မင္းသမုိင္းက နိမ့္လွပါဘိ ။

ဓမၼေမတၱာမပြား ၊ ဘ၀အျပစ္အနာမ်ား

ေဒါသေတြ အၿငိၿငိ ၊ ေသာကေတြအရွိရွိ

ေလာကအျဖည့္သမားမဟုတ္ ၊ ေလဘအျပည့္စကားအလုပ္

အမွိက္အမွားအတိနဲ႔ အၿမိဳက္တရားမရွိ

ဘာမွ မသိတာကုိ

ငါက က၀ိသာဆုိ လုိ႔ မင္းအထင္တရား

ေမာက္မာ၀င့္ၾကြား ၊ မင္းစကားနဲ႔

မင္းနွလံုးသားကုိ ၊ အမွတ္မထားမိ

ငါသနားလုိက္ပါ၏ ။

ငါ့ကိုပိျပားေအာင္

ဖိထားလုိ႔ မင္းႏွိမ့္ခ်လည္း

နိမ့္မက်လုိ႔ ရုန္းထကာ ပုိရင့္က်က္

တစ္ဆင့္တက္လုိ႔

အျမင့္ထက္နန္းကုိ ၊ ငါအေရာက္လွမ္း

လွေသာပန္းမ်ားအတိနဲ႔ေလ ။

မင္းက ေမာဟေမွာက္မုိက္နဲ႔

င့ါကုိေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္

ေလာင္တုိက္မွာ မီးရွိဳ႕လည္း

ငါက ျပာမျဖစ္

အခ်စ္ေမတၱာနဲ႔ အေကာင္းအစဥ္

အႏွစ္သစၥာနဲ႔ အေၾကာင္းျမင္

ေပါင္းယွဥ္ကာ ေကာင္းကင္မွာ ငါပ်ံသန္းလုိ႔

တက္လွမ္းကာ ခရီးသစ္ဆက္

ဖီးနစ္ငွက္တစ္ေကာင္

င့ါေတာင္ပံေတြ ေလမွာျဖန္႔လုိ႔ေန ။     ။