သစ္ရြက္ေတြလဲ ေၾကြေနတယ္..
ေနပူလို့ ေၾကြတာလား. မင္းမ၇ိွလို့ေၾကြတာလား။
ဒီေႏြဒီေန မေအးျမခဲ့တာ..
မင္းမသိလို့မပာုတ္ေပမယ့္ မင္းမရိွလို့ပဲျဖစ္မွာပါ။
အဓိပတိလမ္းမၾကီးကေတာင္ လ်စ္လ်ွဳ၇ွုခဲ့တာ….
ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲေလ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို တစ္ေယာက္တည္းမေလ်ာက္ရဲလို့ပါ။
ကံေကာ္ပြင့္ေတြေတာင္ မ်က္ရည္က်ျပေနရေအာင္..
တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို အလြမ္းဓာတ္နဲ့ ကျပခဲ့လို့လား။
နင္အိပ္စက္ေနတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာေနရာေလးက..
ငါ့အတြက္ေတာ့ မခံရပ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကိုေပးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့.။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ေျဖသိမ့္ေဖာ္တစ္ခုသာ…
ငါ့အလြမ္းေတြကို နင္ျမင္ႏိုင္ဖို့ကို..
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ဖြင့္ျပထားပါ့မယ့္..
ျပီးဆံုးခဲ့ေပမယ့္ အနာဂတ္မွာလဲ နင္သာ ငါ့ဘ၀ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။