တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
အရာရာျပီးဆံုးသြားေစဖို႔အတြက္
ျပတ္သားေစတဲ့ လမ္းခြဲစကား
ဘယ္သူကမ်ား စေျပာခဲ့လို႔လဲ….
မင္းခ်ိန္းထားတဲ့ တနလၤာမွာ
သဲသဲမဲမဲ၇ြာခဲ့တဲ့ မိုးကပဲ အျပစ္လား
ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ခဲ့တဲ့ ငါကပဲအျပစ္လား..ကြယ္…

တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
မင္းထြက္သြားခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္
မေမ့ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့
အိပ္မက္ေတြကိုေစစား
ညတိုင္းနင့္ဆီ အေရာက္သြားခဲ့တယ္ေလ…

တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
လြမ္းေနရရံု သက္သက္
ငါေက်နပ္ေနခဲ့တယ္မထင္ပါနဲ႔
ေတာင္ေပၚျမိဳ႔ေလးကို စြန္႔ခြာျပီး
ဗဟန္း-၃ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ
ေျခရာျခင္းထပ္ေအာင္ နင့္ကိုရွာခဲ့တာ
ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ၅လႊာကတိုက္ခန္းငယ္ေလးေဘးမွာ
ငါစီးက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ေသးဘူး…

တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
မဆံုႏိုင္ေအာင္ေ၀းခဲ့ရျပီဆိုေပမယ့္
နင္ခ်စ္ေနဦးမယ္ဆိုတဲ့ အသိတခုနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေငြ႔ေငြ႔ေလးကိုဖက္တြယ္
နင္ျပန္လာမယ့္တစ္ေန႔ကိုေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ငါပါ….

တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
ျပန္မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ရင္ အေကာင္းသားကြယ္
ေဟာင္းႏြမ္းသြားတဲ့ ရာသီေတြၾကား
နင့္အခ်စ္ေတြေျပာင္းလဲသြားမယ္လို႕
ငါတကယ္ ထင္မထားခဲ့တာပါ…

တကယ္ေတာ့..ေနာင္ရယ္
ငါအရမ္းခ်စ္ခဲ့တဲ့ နင့္အတြက္
ငါရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ဘတ္တေနရာမွာ
ကြက္လပ္ေလးသာ ရွိပါေစေတာ့..

ေျပာင္းလဲဖို႔ခက္တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့
ေနာက္ဆံုးရရွိခဲ့တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္
နင္ပို႔လိုက္တဲ့ အခ်စ္သီခ်င္းေလး
Only You can love me this way လိုပဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲခ်စ္ေနေတာ့မယ္……
ဒါေလးေတာ့ ခြင့္ျပဳေပါ့အခ်စ္ရယ္……