စူးရွ၀င္းလက္တဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ 

ညီမေလးတစ္ေယာက္ မတ္မတ္ရပ္ေနတယ္၊

ညီမေလးဟာ

ပလႊားဖို႔အတြက္ မဟုတ္

၀မ္းေရးအတြက္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနရတဲ႔

၀န္းက်င္တစ္ခုရဲ႕

တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အျဖစ္လည္း ရွိေနခဲ႔တယ္၊

အနီေရာင္ စကတ္ကေလးနဲ႔

ညီမေလးရဲ႕ ပါးျပင္က

သနပ္ခါးပါးကြက္ ကေလးဟာ

တစ္လံုးျပီး တစ္လံုးတက္လာတဲ႔ ဖုန္လံုးေတြၾကား

မ်က္နွာေလးကို ငယ္လို႔၊

ညီမေလးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းဆိုတာ

အေမတစ္ေယာက္ဆီက မုန္႔ဖိုးရဖို႔

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး

ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ီက်ဴးစကားသံ အတြက္

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး

ကစားကြင္းသြားရဖို႔

အေဖတစ္ေယာက္ျပန္အလာကို ေစာင္႔ေနတဲ႔

သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမ်ွာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး

ဆိုတာေတြထက္ကို ေလးနက္လို႔

မိသားစု မနက္စာကိုေတြး

ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည္႔ရင္ေတာင္

အျပံဳးေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခြံ႕ရွာတယ္၊

ညီမေလးဘ၀ဟာ

ညီမေလးလက္ထဲက စံပယ္ကံုးေတြလို အလွမ၇ွာဘူး

ဆိုေပမဲ႕

ညီမေလး အခ်င္းဟာ

စံပယ္ပြင္႔ေတြလို ေမႊးမွာေသခ်ာတယ္၊

ညီမေလးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ဟာလည္း

စံပယ္ပြင္႔ေတြလို

မညိွုးႏြမ္းလြယ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ရတယ္၊

“၁၁နာရီေလာက္ရွိေတာ႔မယ္

ပန္းေတြကလည္း မကုန္ေသးဘူး

ဗိုက္ဆာလိုက္တာ

အေမ ေမွ်ာ္ေနေလာက္ျပီ

ထမင္းလည္း မခ်က္ရေလာက္ေသးဘူး” ဆိုတဲ႔

ညီမေလးရဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြဟာ

ညီမေလးရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ

ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မတန္ေအာင္ကိုလူးလြန္႕လို႔၊

ကားတစ္တန္းၾကီး ျပိဳင္အက်မွာေတာ႔

လက္ခနဲစိုသြားတဲ႔ မ်က္၀န္း

စံပယ္ကုံးေတြ ေရာင္းျပီးသြားခ်ိန္

သူမရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းဆီ

ခ်ာခနဲ လွည္႔ေျပးသြားတဲ႔

ညီမေလးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ၊

အဲဒီအခ်ိန္ခဏမွာ

ညီမေလးမွာ

တာ၀န္သိမႈအလင္းေရာင္ေတြ ျဖာထြက္

ေလာကရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတာင္

ခဏမွိန္သြားသလုိပါပဲ၊

ခ်ီးက်ဴးထိုက္တဲ႔ ညီမေလးရယ္

ျပင္ဦးလြင္ ၁၆မိုင္

တစ္ခုေသာ စေန မနက္က

ျမင္ကြင္ေလးတစ္ခု အတြက္

တကယ္႕ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါတယ္။