အတိတ္ဆုိတာ
ေနေရာင္မထုိးေဖာက္ႏုိင္တဲ့ အရိပ္ပဲ
ၾကမ္းတယ္ … ရွတယ္ …
ရီေ၀မႈန္မႈိင္းစြာနဲ႔ အာရုံေပၚမွာလဲ
ပ်ံသန္းတတ္ေသးတယ္ …

အမွန္တရားေတြ အမွားမ်ားစြာေတြ
ၿပီးစလြယ္ကဗ်ာေတြ
က်ရာပင္ေပါက္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ …
အံႀကိတ္လုိ႔ ေနာက္ျပန္ေမာင္းသြင္းခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြ ..
အရိပ္ခ်င္း လက္တြဲခဲ့ၾကတဲ့ ႏွလုံးသားေတြ ..
အေတြးလြန္ျခင္း ေခါင္းစဥ္ေတြ
စာရိတၱ အပုပ္အသုိးေတြ …
ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ျခင္းေတြ …
လည္စင္းခံ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ ..
ေနာက္ေက်ာမွာ စုိက္ခဲ့တဲ့ ဓားေတြ ရဲ႕ၾကား
ဆုတ္ကုိင္ထားတဲ့ မာနေတာင္ လြတ္က်လုလု

မွားယြင္းမႈအေၾကာင္းေတြကုိခ်ည္း
ထပ္ဖန္တလဲလဲ ၾကားေနရေတာ့
အမွန္တရားပါတဲ့ စကားၾကားရင္
မယုံတတ္ေတာ့ …
သံသရာ အဆက္ဆက္ မွားလာၿပီးမွေတာ့
နမိတ္ဖတ္ ေဟာကိန္းေတြကုိ ယုံပီး
မနက္ဖန္ဆုိတာႀကီးကုိ ပူပန္ေနလဲ
ဘာထူးမွာလဲ …။ ။

ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့
ေသြးတစ္စက္မွာေတာင္ အမွားေတြက
အၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတာထ …
ပခုံးေပၚကုိ နင္းလာတဲ့ ေျခေထာက္ေတြသာ
ေျခရာထပ္လာတယ္ …

ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ားကုိ ေမးအုံးမယ္ဗ်ာ ..
လုိခ်င္လုိ႔ရခဲ့တာလား … ဘ၀ဆုိတာ

ဟိဏ္းေဇာ္ေအာင္