သစ္ပင္ထက္ကက်ီးက က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ေန

တယ္၊ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဟာ မနက္ေစာေစာစီးစီး အေညာင္း

ဆန္႕ေနရဲ႕၊ ပစ္စလက္ခတ္ ဖြထားမိတဲ့ စာအုပ္မ်ားစြာ၊

အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ကဗ်ာက ဟိုေရာက္လိုက္၊သည္ေရာက္လိုက္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိပဲ ႏွာေခါင္းအျပင္ေရာက္ေအာင္ တြန္းထုတ္လိုက္မိတာက

လြဲရင္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ပါဘူး၊ စာေမးပဲြက ေျဖရဦးမယ္၊

ေရွးေရွးတုန္းကလို အင္းကြက္ခ်၊ မႏၱန္ရြတ္ၿပီး စာေတြရေအာင္လုပ္လို႕ရရင္

ေကာင္းမွာပဲ၊ ေဇာ္ဂ်ီေတြ၊ ဘိုးဘိုးေတြ အလုပ္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္၊

အလကားပါ၊ ေသရင္ပါမွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေလာကမွာ

မရူးပဲနဲ႕ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာအခက္ဆံုး။

အေတြးအေခၚေတြက ဆဲြျဖန္႕လည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ျဖစ္မလာတာက

စိတ္အပ်က္ဆံုး၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကို ေ၀းေ၀းျမင္တတ္ေစခ်င္တာက

ကၽြန္ေတာ့္ေစတနာပါ၊ မီးထြန္းျပလည္း မျမင္တဲ့လူေတြ ဒီေလာကမွာ

အမ်ားႀကီး၊ မွန္တဲ့စကားေျပာႏိုင္ေအာင္ ရြာျပင္ထိထြက္ေနဖို႕

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားထားပါတယ္။

ခက္တယ္၊ သူမ်ားေတြလို  မိုးခါးေရကို မႀကိဳက္တတ္တာကလည္း

ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အမ်ားညီရင္ ဤကို ကၽြဲလို႕ဖတ္တဲ့အေၾကာင္းသိလည္း

မလိုက္နာႏိုင္ေသးလို႕ အေျပာခံရေပါင္းလည္း မ်ားပါၿပီ၊

ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ရွင္သန္ေနတဲ့ သစ္ပင္ငယ္ေလး

ရွိတယ္၊ ေခါင္းထဲက ၾကပ္ခိုးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွင္းထုတ္မွျဖစ္မွာ၊

လက္ကုိ ျဖန္႕စမ္းပါ၊

လက္ကို ျပန္ဆုပ္လိုက္၊

ကဲ မင္း ဘာေတြရလိုက္သလဲ၊

ဘာမွ မရဘူးလား၊ ဘာမွ မရလိုက္ဘူးတဲ့လား၊

နားလည္စမ္းပါ၊

အဲဒီ ဘာမွမရဘူး ဆိုတာကိုက

မင္း ရလိုက္တဲ့ဟာပဲေပ့ါ။                ။

                                         နရီမင္းထက္(ေဆးတကၠသိုလ္)