ေရႊဝါေရာင္ ကႏၱာရႀကီးထဲမွာ …
ေဆာင္းကို သြားပ်ိဳးမိတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကိုက
ငါ့အျပစ္တစ္ခု …
သဲမႈန္ေလးေတြေတာင္
အပူလွ်ပ္၊ အေအးပတ္ကုန္ၿပီး
ေသေမ်ာၾကၿပီ…
ေျမျပင္ႀကီးေပၚ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၾကတဲ့.
သဲဝိဥာဥ္ အမွတ္စဥ္ေတြကို ရည္တြက္ၿပီး
ငါတစ္ေယာက္တည္း …
ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိရာက …
ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ သံေဝဂတရရနဲ႔…
ပါးစပ္ကေန တီးတိုးေရရြတ္မိလိုက္တာက
“…ေဩာ္… ငါ့အျမင္အာရံုေအာက္မွာ
မင္းေလး ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ
အခုဆို ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူးပဲ…
ဒါေပမဲ့ ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ေသဆံုးေနၾကေပမဲ့
ရွိေနၾကတဲ့ သဲမႈန္ေတြလို…
ငါ့အၾကည့့္ေတြ ေအာက္မွာ
မင္း ေသဆံုးသြားလည္း ဒီရင္ခြင္ထဲ …
ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔
ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္တစ္စံုကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး
သတိရတိုင္း ေငးငိုင္ၾကည့္မိတတ္တာ …
ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ပါးျပင္ေပၚ
မိုးေတြ ခိုးရြာရတယ္….”…။…။…