အာရံုထဲမွာ…
ရႈိက္သံေတြ ေလျပည္နဲ႔ေရာယွက္ေနတယ္…
မေျပာရက္ပါကြယ္…
မငိုပါနဲ႔ မ ရယ္…
တိတ္ေတာ့…လို႔…။…
ဒါေပမဲ့ ဖုန္းသံထဲက ရႈိက္သံကို
ကိုင္ဆုပ္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ အခြင့္မို႔ …
မ်က္ရည္စုပ္စက္ …
ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ဟာ
ဆႏၵကို ႀကိတ္မ်ိဳသိပ္ထားလိုက္တယ္…။..
……………………..
လြမ္းလိုက္ရတာ …
လေပါင္းဘယ္ႏွသုတ္က
ေလျပည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို …
ဖုန္းသံေတြထဲ နစ္ျမဳပ္ေစလည္း
ကၽြန္ေတာ္တိုင္က ဖုန္းသံ၊
အင္တာနက္ထဲက ခ်တ္တင္းစာေလးေတြနဲ႔ပဲ …
ေခၽြးသိပ္ခံေနရသူမို႔ …
အခ်ိန္ထိ အိပ္မက္ေတြ
အက်ဥ္းခ်ခံထားရလ်က္သာ …
……………………………..
ေဘာပင္ကို အေဝးလြင့္ပစ္လိုက္တယ္…
ကဗ်ာဆိုတာ မရွိရေတာ့ဘူး …လို႔
ဘဝမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
အဲဒီလိုပဲ ရင္ခုန္သံေတြဆိုတာ
လြမ္းဖို႔မဟုတ္ ကစားဖို႔ ေပ်ာ္ဖို႔
ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
အိိပ္မက္တစ္ခုကိုး …
ျငင္းဆန္ဖို႔ အသိစိတ္ေတြမဲ့ဆိုေတာ့ …
……………………………
မ ရယ္ ဘာျဖစ္လို႔ …
မ ဆီတြယ္ကပ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာမ်ား
ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုရတာလဲ …
မ ေၾကာင့္ …
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ့ …
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတူ…
ပ်ံသန္းသြားတဲ့ စိတ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း…
ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး …
ငူတူတူ ငိုင္တိုင္မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔
ပါးစပ္ကေတာ့ လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္နဲ႔
ဘာမွမဆိုင္ဘဲ ပြစိပြစိနဲ႔ မသဲမကြဲ
စကားလံုးေတြကို ထုခြင္း၊
အသက္သြင္းေနေတာ့တာပါပဲ …