တရံေရာခါ

ရာဇာေသနင္း၊ ေရႊစိတ္ေတာ္ႏွင့္

ခန္႕မသင့္၍၊ ဘုရင့္အာဏာစက္

လက္၀ဲသုႏၵရ၊ မင္းခ ကဗ်ာဆရာ

မဲဇာသုိ႕ ပုိ႕လုိက္သတည္း။

ငါ တစ္မူကား

မည္သူကမွ်၊ အမိန္႕မခ်

မိမိဆႏၵျဖင့္၊ ျမိဳ႕ျပမွ ခြာ

မဲဇာသုိ႕ သြားေနလုိက္သည္။

ေခတ္သစ္မဲဇာ

ထုိေနရာကား၊ ကတၱရာလမ္းမွ

ေ၀းကြားလွလ်က္၊ လယ္ကြင္းတစ္ဘက္

တစ္ဘက္မွာေတာ၊ ေတာင္တစ္ေၾကာႏွင့္

အေျပာက်ယ္စြာ၊ ေကာင္းကင္ျပာႏွင့္

ဘယ္မွာၾကည့္ေလ၊ စိမ္းျမေၾကြႏွင့္

ေရကန္အတြင္း၊ ေနႏွစ္စင္းတည္း

ထြက္စပုလဲ၊ ၀င္ကေရႊ၀ါ

ေနစၾကာ၊ လစၾကာ၊ ေရကန္သာတြင္

ဖန္လႊာ မွန္လႊာ၊ ေရကန္သာတြင္

စၾကာမွန္ေျပာင္း လွည့္လည္လ်က္။

ၾကယ္၊ လ၊ ေနႏွင့္

ေရေျမေကာင္းကင္၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္

အေမွာင္ အလင္း၊ နဂုိရင္းျဖင့္

ဖုံးျခင္းမရွိ၊ ကြယ္ျခင္းမရွိ

ပကတိအျဖစ္၊ ရုိးေျဖာင့္လွစ္ျပ

အစစ္အမွန္၊ အရုိးခံလွ်င္

သဘာ၀၏ ဟန္အတုိင္း။

တစ္ေနရာတြင္

ေရွ႕မွာလယ္ကြင္း၊ ေရဆင္းေခ်ာင္းစပ္

ေကြ႕ပတ္ေခြရစ္၊ လွဳိင္ျမစ္သုိ႕ထြက္

လယ္ကြက္ ကန္သင္းၾကား၊ ျဖတ္သန္းသြားရာ

ငါးမ်ားခုန္ထြက္၊ ဂဏန္းတက္ၾက

ေရစအုိင္နား၊ ခ်ဥ္ေပါင္ခါးျပင္

လယ္ကန္စြန္းပင္၊ စားခ်င္ ခူးသြား

ဖထီးစကား၊ ၾကားရေလျပန္

သူ႕ ဆီးျခံအေပါက္၀၊ တစ္ေခၚေလာက္ေ၀း

ရႊံ႕ေစးလမ္းမွ၊ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္

ေအးခ်မ္းေပစြ။

မုိးသက္ေလဆင္

ေရျပင္လယ္ကြင္း၊ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္

ျမေရာင္ စိန္ေရာင္၊ တိမ္ေတာင္ ရိပ္ထင္

စိမ္းမွ်င္စန၊ ျမတုံးေမွ်ာတင္

ေန႕တြင္ ဖိတ္လက္၊ ညတြင္ မွဳိင္းျမ

လမွဳန္၊ ၾကယ္မွဳန္၊ စံပယ္စုံ ကန္စြန္းငုံ

ျဖဴငုံလူးလြန္႕

ေရတြင္ကူးခပ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္တည့္

ေရစပ္လယ္ခင္း၊ ျဖဴေဖြးၾကြ။

ေကာက္စုိက္ခ်ိန္တြင္

ေရျပင္ေဖြးေဖြး၊ မုိးရိပ္ေျပးလႊား

ေန႕စားလုပ္သား၊ ေကာက္စုိက္သမမ်ား

လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ၊ ထဘီတုိမ

ဂဒူးေဆာင္းၾက၊ ခေမာက္ေဆာင္းၾက

ကားခ်ပ္ျခယ္သ၊ ဘ၀ရသ

လွပေပစြ။

ေန႕အခါတြင္၊ ဟင္းလင္းျပင္မုိ႕

ေလထန္းျပင္းျပင္း၊ ရုိက္ခတ္ထုတ္ခ်င္း

ႏွဳတ္သီးေကာက္စြ၊ ေျမမြျခစ္ကာ

အစာရွာၾက၊ ေအာ္ျမည္ၾကႏွင့္

ဘဲတစ္မလည္း၊ ေရစေခ်ာင္းတိမ္

ျမည္က်ဴးသံယွက္၊ ၾကက္သံ ဘဲသံ

ညယံတြင္ကား၊ ဖားေအာ္သံကား

ပုိးမႊားပုစဥ္းသံ၊ ပရစ္သံတုိ႕

တစ္ယံမဆိတ္၊ ေတာသံခိပ္မွာ

သာယာေပစြ။

ဤမဲဇာကြ်န္း

စခန္းသာေမာ၊ ေက်းလက္ေတာတြင္

ငါလွ်င္ ေမြ႕ေပ်ာ္၊ တစ္ကုိယ္ေတာ္တည့္

ေရးေဖာ္ မရွိ၊ ဖတ္ေဖာ္ မရွိ

ေ၀ဖန္သူ မရွိ၊ တုိက္ခုိက္သူ မရွိ

အမိန္႕ မရွိ၊ ေလွ်ာက္လႊာ မရွိ

ငါ့ကို မသိ၊ ငါ့စာ မသိ

အမုန္း မရွိ၊ စစ္ပြဲ မရွိ

ပကတိထင္ဟပ္၊ စိမ္းရုိင္းလတ္ဆတ္

လြတ္လပ္နယ္ေျမ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေျမ။ ။

၃ – ၇- ၈၆

(မုိးေ၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၈၆)