သရက္ပြင့္တို႔၊
နီက်င့္၀ါ၀ါ၊ ေၾကြရင့္ဖြာၾက၊
လြင့္ကာရွပ္ရွပ္၊ ေရကမ္းစပ္သို႔၊
ေျပးကပ္ေတာ့မည္၊ ပင္လယ္ဆီသို႔၊
တဟီတီဆိုတဲ့ ကြၽန္းကေလးေလ … ။

အို-ဘယ္ဘယ္ၾကည့္
၀င္းမွည့္ငိုက္ယြန္း၊ ေနေရာင္စြန္း၍၊
ရြက္ပြန္းထိရွက္၊ သရက္ရြက္တို႔၊
ျဖန္းျပက္နီနီ၊ ဂိုဂင္နီႏွင့္၊
တဟီတီဆိုတဲ့ ကြၽန္းကေလးေလ … ။

အဲဒီကြၽန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းျမြက္ၾကား၊ တရားေဟာသံ၊
ႏိုင္ငံေရးလဲ မရွိဘူးကြဲ႕။

လူ႔ဘ၀၏၊
အေပၚယံလႊာ၊ ၀ဲကာၾကည္ႏူး၊
လုပ္ဇာတ္ျမဴး၏၊ စိတ္ကူး၀တၳဳ၊
အတု႐ုပ္ရွင္လဲ မရွိဘူး။

အဖြားလုပ္သူ၊
ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ၊
ဆဲေရးသံမ်ား၊ မၾကားရဘူး၊
သိုက္ျမံဳဦးမွ၊ က်ဴးရင့္ဆိုဟန္၊
ငွက္သံကိုသာ ၾကားရမယ္။

ေရညွိေအာက္မွ၊
ေျမြေဟာက္၀ါက်ား၊ တို႔ကစားၿပီး၊
စြန္႔စားခန္းလဲ ေတြ႔ႏိုင္ေသး။

ရွမ္ပိန္အရက္၊
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းေရကိုေသာက္၊
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး၊
သဲေငြေသာင္မွာ၊ အိပ္ႏိုင္ေသး။

ဆာရင္လဲေလ၊
တြဲလဲငံုဆိုင္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ၊
ခူးကိုင္ဆြတ္ကာ၊ အခြံႏႊာၿပီး၊
ဗီတာမင္မ်ား၊ ဓာတ္အားၾကြယ္လွ၊
ပလုပ္ပေလာင္း စားႏိုင္ေသး။

ဘာလိုေသးလဲ၊
ေအးေအးေမ့ေပ်ာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွာ၊
ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ၊ လက္တြဲခ်င္တြဲ၊
ေမလဲသီခ်င္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္၊
႐ႈိက္ျမွင္းေတးကို၊ ေအာ္ဆိုခ်င္ဆို၊
ပ်က္ၿပိဳအက္ကြဲ ေၾကာင္သြားပေစ။

ဘာလိုေသးလဲ၊
ၿငိမ့္ေအးတိတ္ဆိတ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ၊
မမွိတ္ေရးေရး၊ မ်က္လံုးေမွး၍၊
ေတြးေတာႀကံဖန္၊ ကာရန္ကိုရွာ၊
ကဗ်ာစပ္ကာ ႐ူးႏိုင္ေသး။

ဘယ့္ႏွယ့္လဲေမ ..
လူထဲသူထဲ၊ ဟန္ေဆာင္၀ဲမွ
တိုးရွဲေ၀းရာ၊ ထိုကြၽန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ .. ။ … ။