ပါးစပ္ပါလို႔လည္း ရြာမေရာက္ဖူး
လူမသန္ေတြကလည္း စကားသိပ္ေျပာတယ္
ဆိတ္ဆိတ္ေနမိရင္လည္း ထိတ္ထိတ္ၿပီးပဲက်န္တယ္
ဒီေကြ႕ကို ဒီတက္နဲ႕ေလွာ္လိုက္၊ ဟိုေကြ႕ကို ဟုိတက္နဲ႕ေလွာ္လိုက္
စိန္နားကပ္အေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕က တဖ်က္ဖ်က္ေတာက္
ေန႔တဒူ၀ အမႈတစ္ရာနဲ႕
လမ္းဆံုးလို႔လည္း ရြာမေတြ႔ေတာ့…။

ေရတစ္ခ်ိဳ႕က နိမ့္ရာဆို မစီးေပမယ့္
မီးေတြက ေအာက္ထိဆင္းေလာင္ခ်င္ ေလာင္လိမ့္မယ္
မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းၾကိဳးညင္းကိုပဲ လုိက္နာရတယ္
ေန႔ေျပာလို႔ ေနာက္ၾကည့္စရာမလို ညေျပာလို႔ ေအာက္ၾကည့္စရာမလို
ေရႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ၀မ္းေခါင္ေခါင္လူနဲ႕
သီလေစာင့္ရင္း အူမမေတာင့္တဲ့လူနဲ႕
တစ္တက္ ႏွစ္တက္ ၾကက္သြန္လိုက္စားတဲ့လူနဲ႕
အသက္ရႈျခင္းကြဲတာနဲ႕ လူခ်င္းမတူဖူးတဲ့…။

ႏြံနစ္ေနတဲ့ ပတၱျမားေတြ မ်ားမယ္
မ႑ပ္တုိင္တက္ခ်င္တဲ့ အလွဴရွင္ေတြမ်ားမယ္
ေမ်ာက္ျပလို႔ ဆန္ေတာင္းတဲ့သူေတြမ်ားမယ္
က်ည္ေထာက္စြပ္ ေျဖာင့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ ေခြးၿမီးတိုေတြမ်ားမယ္
အသံေၾကာင့္လည္း ဖားမေသေတာ့ဖူး
ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရႊ႕တဲ့သူနဲ႕
အလုပ္မရွိ ေၾကာင္ေရခ်ိဳးတဲ့သူနဲ႕
သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း ေပါင္းဖက္ေတြ႔တာပါပဲ…။

ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္နဲ႕
ဆန္ပိုရခ်င္တဲ့ မ်က္စိလည္ ဖိုးသူေတာ္နဲ႕
ဆင္သြားလို႔လည္း လမ္းမျဖစ္ေတာ့ဖူး
ငါးခံုးမလည္း သူ႔ဟာသူေန
က်န္တဲ့ငါးလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေန
ဒါကိုက
ပတ္၀န္းက်င္ပါပဲ
ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတိုးသလို
ရဲရဲၾကီး တုိးၿပီး ေပ်ာ္၀င္လိုက္ရံု။

-ဂၽြန္မိုးအိမ္-
၂၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၁

စကားခ်ပ္။  ။
ကို သက္ေထြးရဲ႕ “သို႔ …. မိုးခါးေရေသာက္သူမ်ား (၂)” ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး အျမင္အသစ္နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိတာပါ..။ 🙂