စီးပိုးလြန္းတဲ႔ ရနံေတြ ဆြတ္ျဖန္းလို႔

နံနက္ခင္း တံခါးေတြ မွာ

ေနေရာင္ျခည္က မသိမသာ

တြန္းဖြင္႔လာခဲ႔…

ေလးလံထိုင္းမိွုင္းဆဲ

စိတ္ပ်က္ ညည္းေငြ႔ဆဲ႔

ႏိုးထျခင္းအရသာကို ျပင္းရွရွ ခံစားေနရဆဲ

ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည္႔ၾကည္႔

အစာမေျပတဲ႔ စိတ္ေတြက

ေန ေရာ ည ပါ

ထမ္းပိုးခံထားရတယ္

“ေတာက္”

အခုလည္း ဆက္အိပ္လို႔ မရျပန္ဘူး

နံနက္လင္းတိုင္း ဒီေနရာ ဒီအခန္းမွာ

ညက အကၽြင္းအက်န္ေတြက

ဘာမွန္းမသိ

အလြမ္းၾကီးပဲ လာလာေအာ္ေနတယ္…

အိပ္ယာမထမခ်င္း မ်ားေအာ္ေနမလားပဲ…

ေအာ္….

ေပးဆပ္ျခင္း မရွိပဲနဲ

ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းေတြ မရလာႏိုင္ဘူးတဲ႔

ၾကားဖူးထားတဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းပါ

ရယူ မပိုင္ဆိုင္ရပဲ

အျမဲ ေပးဆပ္ေနရတာေကာ

ဘယ္လို ရွင္းေပးမလည္း…

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္

လြမ္းခြင္႔ မရွိေလေတာ႔

ဒီမနက္လည္း နဂိုဘူတာမွာ နဂို ရထားပဲ

ဆက္စီးရအံုးမွာပဲ…