စိတ္ကို ေၾကြအံကစားသလို

အနားစြန္းေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု

တြန္းတိုက္ လြင္႔စင္လို႔

ကေလာင္….ကေလာင္နဲ႔

၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ ဆူညံေနတယ္…

အသြားအျပန္မရွိတဲ႔

ဒီလူသြားလမ္းေလးက

ေရတေဖြးေဖြးနဲ႔

အလြမ္းေတြ ေမွ်ာခ်င္တိုင္း ေမွ်ာေနတာ…

ခုန္ေက်ာ္ဖို႔ေတာင္ ေမ႔ေနေလရဲ႔….

ဘာျဖစ္ျဖစ္

ေမ႔ေလ်ာ႔ေနတဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြက

လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေဖြရွာေနဆဲ..

အေျဖရွိျပီး အေမးမရွိတဲ႔

ပုစၦာတစ္ပုဒ္က

ရသာပ်က္စြာ

ခန္းနားေနတုန္းပဲ….

ငါ႔ကိုငါ ေမးလို႔လည္း မသိဘူး….

ငါ႔ကိုငါ နားေထာင္လို႔လည္း  အသံမၾကားဘူး….

ငါကိုငါ ရွာလို႔လည္း မျမင္ႏိုင္ေသးေလေတာ႔

ေက်ာခိုင္းခံထားတဲ႔ ကံတရားေရွ႔မွာ

အခ်ိန္မွန္ ဒူးေထာက္ ေနတဲ႔ အျဖစ္….

အို …အခုလည္း

ငါကိုငါ တိုးတိုးေလး ေျပာေနရျပီ…

မင္းကိုမင္း …နားမလည္း ေသးပါဘူးကြာ….