ေလခၽြန္သံေတြ
အဆိပ္ေသာက္တဲ့ အထိ
ဆိုညည္းၿပီးမွ ..
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္ ။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ အိပ္ေမာက်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လဲ အေဖာ္မဲ့ ..
ဖေယာင္းလိုမ်ား
ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းနဲ႔
ေမြ႕ေပ်ာ္ရေလမလား ။

ရစ္လံုးတစ္လံုးနဲ႔
ကိုယ့္ဘာသာ ေမ်ာလြင့္ေစခဲ့ျခင္းေတြ
မွ်ားခ်ိတ္တစ္ခုနဲ႔
စင္တင္ ေၾကာ္ျငာခဲ့ျခင္းေတြက
မႈတ္ေသာက္လို႔မရတဲ့
ယမကာ တစ္ခြက္လိုပဲ
ပူစပ္လြန္း ႏိုင္လွတယ္ …။

ဘယ္လိုလဲ
ဒီည ..
ဒီအလွနဲ႔ ..
မင္းက သိမ္းပိုက္ျပန္ၿပီလား ..။

မခုန္ေတာ့မဲ့ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ
တိုင္းတာၿပီးမွ ..
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။

လက္လြတ္စပယ္
ဖိတ္စင္တတ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို
သီကံုးၿပီး ..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးတဲ့အေပၚ
အျမင္ၾကည္ေလ့မရွိတဲ့
သစၥာ တရားေတြကို
ေရခ်ိဳးေပးၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။

ေျမမွာပြင့္တဲ့ ပန္းေတြ
ေလမွာ လြင့္ၾက …
အစိမ္းေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္
ညတစ္ညဟာ ..
သက္ျပင္းေတြ မႈတ္ထုတ္လိုက္သလို
စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မႈေတြနဲ႔အတူ
တေဝါေဝါစီးဆင္းလာခဲ့ ..

ဒီလိုေဆာင္းအတြက္
မလႈံပဲေႏြးတဲ့ ..
သားေခ်ာ့ေတး တစ္ပုဒ္ၾကားမွသာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။

သက္ေထြး
ညေန ၄း၅၉ ဇန္နဝါရီလ ၁၁ရက္ ၂ဝဝ၈