ဘယ္ေတာ့ ေျခဦးလွည့္လာမလဲ …
မသိရတဲ့
ေလလြင့္ႀကိဳးမဲ့ေကာ္နက္ရွင္ကို
ညရိုင္းတစ္ခုမွာ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
စကားေျပာခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလိုမက်စိတ္နဲ႔ပဲ …
တက္(ေတာက္)တစ္ခုကို (ေခါက္)
ေလျပည္ေတြထဲ လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ …

ေမြးကတည္းက ေမြးဖြားေပးတဲ့
သူနာျပဳဆရာမကို ေမာ္ဖူးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ႏုိ႔စို႔ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ကစားရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေက်ာင္းတက္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
အတန္းၿပီးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေစာင့္ဆိုင္း ….
ေစာင့္ဆိုင္း …
ေစာင့္ဆိုင္း …
ဆယ္တန္းေလးေတာ့ ေအာင္လာခဲ့ပါၿပီ …တဲ့…
ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ႏွစ္ကုန္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး
အရိုးေတြ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထြက္သည္အထိ
ေစာင့္ဆိုင္းလာလိုက္တာ …
ဘြဲ႔ေလးေတာ့ နာမည္တပ္ခံရပါၿပီ …
ေနာက္ …
အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
မ ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ကို႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ညီမေလးဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေမာင့္ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
သူ႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး …
ကဗ်ာရိုင္းေတြ ထြက္လာမွ …
လက္ထပ္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ကေလးရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္း …
ေျမးေလးေတြ၊ ေျမးမေလးေတြမ်က္ႏွာ ေစာင့္ဆိုင္း …

သားသမီးေတြ အိမ္ျပန္အလာ
ေျမးေလးေတြနဲ႔ အတူ ေစာင့္ဆိုင္း …
ေစာင့္ဆိုင္း …
ေစာင့္ဆိုင္း …
ေစာင့္ဆိုင္း …
ေနာက္ဆံုး …
“…ငါဘယ္ေန႔ ေသရမလဲ…” ဆိုတဲ့
စကားရဲ့ အေျဖသိရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း …
ကဲ …
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ျပည့္ဖံုးကားခ်လိုက္ပါၿပီ …
…………………………………

ဘဝဆိုတာ …
ယံုၾကည္ရမယ္ …
ရွင္သန္ရမယ္ …
“…ငါဟာ မေန႔ကထက္ ဒီေန႔
ပိုေကာင္း၊ ပိုတုိးတက္ရမယ္…”…လို႔ …။