အခုငါရင္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံေနတဲ႔

အလြမ္းက ဘယ္သို႔ စီဆင္း

ဘယ္ေသာင္ေပၚတင္

ဘယ္ကမ္းသို႔ ခိုးနားရမလဲ

မသိေလေတာ႔ျပီ..

တေရြ႔႔ေရြ႔ ႔အသြင္သြင္

စီးဆင္းေနတဲ႔ 

ေရအလ်င္ကို

တေငးေငး

တမွိဳင္မွိဳင္နဲ႔

တမ္းတေနလိုက္တဲ႔ အျဖစ္

မေနကနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူး..

တစ္ခါတစ္ခါ

သူ႔အျပံဳးေတြ ရင္ဘတ္ေပၚ

တစ္ၾကိမ္ေလာက္

ျပံဳးခဲ႔မိရင္ပဲ ရူးေလာက္တဲ႔ အျဖစ္

အလြမ္းေတြ မုသားမဲ႔ခဲ႔ျပီ..

မုသားေတြနဲ႔ လွည္႔ျပန္ခဲ႔တဲ႔ ညေတြလဲ

ဘယ္လိုၾကည္႔ၾကည္႔

သာေနတက္တဲ႔ လမင္းေလးပါ..

မိုင္တုိင္ အမွတ္ (၁၅၀၀ )ေရာက္ခဲ႔လို႔

တိုးတိုးေလးေျပာခဲ႔မိတဲ႔

စကားေလး တစ္ခြန္း

အခုျပန္ေျခြျပရမလား?

ကာရံေတြ ခံစားမိေအာင္

ငါ႔ရင္ခြင္က တကယ္႔ ျပဇာတ္ဆန္ခဲ႔ပါတယ္..

ဒီထက္လဲ မဖြဲႏြဲ ခ်င္ေတာ႔ဘူး

ဒီထက္လဲ ဖြင္ဟ စရာ မရွိေတာ႔ဘူး

လြမ္းရင္ လြမ္းရင္းနဲ႔ပဲ

ကာရံေတြ ဆက္ဆက္

က်ဴးလြန္းမိထားတာပါ..

(သတိရျခင္းေတြက ငါ႔ရဲ႔ အရွင္သခင္

အလြမ္းေတြက ငါ႔ကိုေပးထားတဲ႔ အျပစ္ဒါဏ္

အခ်ိန္ေတြက က်ိ္န္စာတိုက္ထားတဲ႔ ေမွာင္မိုက္လြန္းတဲ႔ ည

ဒီတံတား အေကြ႔ေလးမွာ ေခါင္းတခ်က္ ေမာ႔ၾကည္ေတာ႔ ..ေအာ္

ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ လမင္းေလးရယ္)

I Love your laugh.

I Love you who make my Laugh

(Rabindranath Tagore)

(7 May 1861 – 7 August 1941)

မင္းရယ္တာကုိ ခ်စ္တယ္..

ငါ့ကုိရယ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးတဲ့ မင္းကုိလည္း ခ်စ္တယ္..

(ရာဘင္ျဒာ နတ္တဂုိး)