မသြားနဲ႔…..ငါ့လက္ထဲကေန….မက္မက္စက္ဖက္တြယ္ကိုင္ဆုပ္လို႔…..

အတိတ္ထဲက အရုပ္တစ္ရုပ္ဆိုရင္ေတာင္…ငါခုထိ…..သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးထားတုန္းပါကဗ်ာ…..

မသြားပါနဲ႔….ခဏခဏေအာ္ျမည္တမ္းတ…..လမ္းမထက္လည္း…….ငါ့မ်က္ရည္နဲ႔ငါပဲ..အဓိပၸါယ္သိတယ္…

ငါ…အဲ့လိုလည္းလြမ္းတယ္….

ေဘးနားမရွိရင္ေနပါ…..ခပ္ေ၀းေ၀းမသြားပါနဲ႔…..ငါ..ဒီအိပ္မက္ေလးခက္ခက္ခဲခဲထုဆစ္ထားခဲ့လို႔ပါ…

နင္ထားခဲ့တဲ့ကမာၻမွာ…ငါ့ဘာသာစကား ဘယ္သူမွ နားမလည္ဘူးကဗ်ာ…

ေသြးျခင္းျခင္းထြက္တဲ့အထိေထြးဖက္ထားဖူးတဲ့..လက္ေတြ…..ဆူးစူးခံရေပမယ့္ အျပံဳးမပ်က္တဲ့အိပ္မက္ေတြ…

နင့္ကိုေလ…..တခါတုန္းကလို….ငါ..လြမ္း..လိုက္တာ..ဟာ..

ကမာၻဆိုတာ က်ဳပ္သက္သက္မပီးဘူးဟ….ကဗ်ာ…

နင္မရွိတဲ့အခါ ငါဆိုတာ အရုပ္သက္သက္ၾကိးျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ….နင္..သိပါ..ရဲ႔လား

ခရီးေတြေပါက္လာတယ္…ေလွ်ာက္လာတဲ့လမ္းမထက္…….ေရာက္ေနတဲ့…ခန္းမထက္မွာ….

ဘယ္ႏွေနရာ….ငါ..ေအးခ်မ္းစြာခိုနားခဲ့ရခဲ့ရလဲ….ငါ….နင့္ေဘးနား၀ဲေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ရက္ေတြသာ..တမ္း..တ

ငါ…..မငိုရက္ပါဘူးဟာ…..ဒါေပမယ့္..ျပံဳးေယာင္ေတာ့ေဆာင္ခဲ့တယ္……………….

(နင့္ကိုငါ..လြမ္းတယ္ဟ………နင့္ကိုငါ……လြမ္းတယ္ကဗ်ာရ)…

အဲ့လို ခဏခဏ မေအာ္ပါရေစနဲ႔…..ငါ့ေသြးထဲထိ နင့္ကိုမက္မက္စက္ပါ

ယံုလိုမွ ယံု……ဒါေပမယ့္ နင္ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္…နင္ယံုလိုမွယံု….

ငါဆိုတာေလ အေရာင္ခၽြတ္ထားတဲ့အျဖဴမဟုတ္ဘူး…..

ဒါေပမယ့္ နင္ဆူးစူးမယ့္ေနရာ ရင္ဘတ္ကိုေနရာခင္းေပးမယ့္ေကာင္

ျဖည္းျဖည္းေပါ့ကြာ…..ဒီဒဏ္ရာေနာက္ထပ္ေပးဖို႔ဒီဘက္နားမွာက်န္ေသးတယ္..

ေရွ႔နည္းနည္းတိုးလို႔…ထိုးလိုက္ပါ…ဒါ…ဘယ္ဘက္ေနရာ…

ပင္ပန္းတဲ့အခါ……ငါပစ္လွဲလို႔အိပ္ခ်စရာ..ဒဏ္ရာသက္သက္သာရွိလည္း…..

ငါ…လြဲေနတဲ့ၾကားက လြမ္းတတ္တယ္…..(ဒါေပမယ့္ျပံဳးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္လာတယ္)

နင္ဆူးစူးမယ့္ေနရာ ရင္ဘတ္ကိုေနရာခင္းေပးမယ့္ေကာင္(ဒါေပမယ့္ျပံဳးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္လာတယ္)

ငါဆိုတာေလ အေရာင္ခၽြတ္ထားတဲ့အျဖဴမဟုတ္ဘူး(ဒါေပမယ့္ျပံဳးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္လာတယ္)

နင့္ကိုငါ..လြမ္းတယ္ကဗ်ာ..ဒါေပမယ့္..ငါ..ျပံဳးခ်င္ေယာင္..ေဆာင္တတ္..လာတယ္