“ ခ်ီရြန္ ဆုိတဲ့ ငတ ”

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

ဘဝမွာ လူႀကိဳက္မ်ားခ်င္ရံုေလးနဲ႔

ကဗ်ာေတြကို အဆိပ္ေကၽြးေရေလာင္း

သူ႔ရင္ဘတ္ပုပ္သိုးသိုးကို ေႏြးတယ္ဆိုရံု ေႏႊး

စကားလံုးၿမိဳ႕ေတာ္မွာ တည္ခင္းေပးတတ္တဲ့ေကာင္။

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

ဘဝမွာ ေသတတ္ျခင္းအႏုပညာ မသိ

ေနတတ္ျခင္း အႏုပညာ ဘာသိဘာသာနဲ႔

အႏၶတို႔အယူမိစာၦကို ဆည္းကပ္

ကဗ်ာဆရာတံဆိပ္တပ္ခံရတာကိုလည္း ေက်နပ္ေနတတ္ေသးရဲ႕။

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

လူ႔သက္တမ္းထက္ဝက္ က်ဳိးေနတာေတာင္

သူ႔သိကၡာကို မိန္းမပ်က္ မိတ္ကပ္ဖို႔သလို

ႏႈတ္ခမ္းတစိုစိုနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ၾကြား

အမွားဝိုင္ခ်ဥ္ကို ဘဝနဲ႔ ျမည္းတတ္တဲ့ေကာင္။

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

သူ႔ဒႆနနဲ႔ သူ တည္ေဆာက္

ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ အလြဲေတြကို ျပန္ျပန္တည့္

မွည့္ဝင္းတဲ့သစ္သီးလို ေၾကြဖို႔ေစာင့္ရင္း

ကမာၻဆြဲအားကို ျငင္းဆန္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္ေပါ့။

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

သူ႔မာနေတြ ေလွကားသံုးထစ္ဆင္းရံုနဲ႔

ခပ္ျပင္းျပင္း ရသပူကို ေတာ္ဝင္ေအာင္သံုး

ခါးကုန္းေပးရမဲ့ အမွန္တရားကိုလဲ

ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပုခံုးေစာင္းတိုက္ပစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

မ်ဥ္းၿပိဳင္လမ္းဆံုအမွတ္ ၃၄ ကို မုန္း

အေျခအေနေတြကို က်ံဳးမသြင္းႏိုင္ေတာ့

ႏွင္းဆီျဖဴကိုမွ မၾကင္ရရင္

ဘုရင္မေတာင္ လက္မထပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

သူ႔ကိုယ္သူ အက်ဥ္းခ်ခံရမွန္း မသိခင္ထိ

ေရေပၚဆီကို တြယ္ၿငိစိတ္နဲ႔

လက္မေလး တေထာင္ေထာင္

ေမွာင္လို႔ ေမွာင္ေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

ေသမင္းႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္

ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ထဲ ေၾကးႀကီးႀကီးေပးလိုက္ဝယ္

ဟုိေရာက္ရင္ ေျပာရမဲ့ ကုသိုလ္ဘာသာစကား

တျပားသားမွ မတတ္ေသးတဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေလွ်ာ္ဖို႔ဖြပ္ဖို႔

စိတ္အေရခြံလန္တဲ့အထိ ေရစိမ္ရင္း

သူစိမ္ေနတဲ့ေရက မိုးခါးေရမွန္း အသိေနာက္က်

ခုခ်ိန္ထိ နာလန္မထေသးတဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

သူ႔ကိုယ္သူ ခမ္းခမ္းနားနား စီရင္ေပမဲ့

ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲေကာင္းကင္မွာ

ၾကယ္သိမ္ၾကယ္မႊားအျဖစ္ေတာင္

မလင္းလက္ႏိုင္ေသးတဲ့ေကာင္

ေဟာဒီခ်ီရြန္ဆိုတဲ့ ငတေပါ့

အရိပ္မခိုဘူးတဲ့ ငွက္ဆိုေတာ့

ေရျမင္တာေတာင္ တံလွ်ပ္ပါလို႔

မူးျမစ္ေရွ႕မွာ ခပ္တည္တည္ ျငင္းခ်က္ခ်

ခ်ီရြန္ဆိုတဲ ငတေပါ့ဗ်ာ

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )