ရိုစီ….
မင္းအသက္က ႏွစ္ဆယ္
ႏူးညံ့ရႊန္းစိုတဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုနဲ႔
ေတာက္ပတဲ့မ်က္လံုးရြဲေတြနဲ႔
ဖြံ႕ထြားတဲ့ရင္ႏွစ္မႊာနဲ႔
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
မင္းဟာ လတ္ဆတ္တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ

ရိုစီ….
သနပ္ခါးေရႀကဲေလးလိမ္းလို႔
ေခၽြးနံ႔ေလးတသင္းသင္းနဲ႔
ေကာက္စိုက္သီခ်င္းကို မင္းဆိုခဲ့ဖူးတယ္

ရိုစီ….
ရင္ဖံုးအကၤ်ီေယာထဘီနဲ႔
ေယာဂီတဘက္ေလး ပုခံုးမွာတင္လို႔
ဆြမ္းခ်ိဳင္႕သြားပို႔တဲ့မင္းရဲ႕ဂုဏ္သေရေအာက္
ရြာကာလသားေတြ ဒူးေထာက္ခဲ့ဖူးတယ္

ရိုစီ….
ညေနခ်ိန္ ေရခပ္ဆင္းေတာ့
မင္းေၾကာင့္ တစ္ျခားလွပ်ဳိျဖဴေတြ
အားငယ္ရွက္ရြံ႕ခဲ့ဖူးတယ္

ရိုစီ….
ျမစ္ေရေတြဟာ စီးဆင္းေနတယ္
ေခတ္ႀကီးဟာ စီးဆင္းေနတယ္
ရြာမွာေနတုန္းက မင္းရဲ႕ရြာေလးဟာ မင္းရဲ႕ကမၻာ
အခု မင္းရဲ႕ေလာကဟာ ဘာလဲ
မင္းမိဘေပးတဲ့နာမည္ မင္းေမ့တယ္

ရိုစီ….
မင္းဟာ ရပ္ရိပ္ရြာရိပ္နဲ႔ေတာေငြ႕ေတာင္ေငြ႕ကို စစ္လိုမုန္းလို႔
မင္းကိုယ္မင္း ၿမိဳ႕ႀကီးသူတစ္ေယာက္လိုအထင္ေရာက္လို႔
မင္းအေနအထိုင္အေျပာအဆိုကအစ
ၿပံဳးဟန္ေျပာဟန္အဆံုး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးနံ႔ေတြ မႊန္ထူလို႔

ရိုစီ….
မင္းမိဘေတြက ရိုးရိုးသားသား ဆင္းရဲတယ္
မင္း စိတ္မခ်မ္းသာဘူး
မင္းက အေဆာင္ေနၿပီးေက်ာင္းတက္တယ္
မိဘတစ္လစာပို႔တဲ့ေငြ မင္းလက္ထဲတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ မေနဘူး

ရိုစီ….
မင္းက ေက်ာင္းတက္တယ္
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ မင္းမသိဘူး
ေက်ာင္းက မသင္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြ မင္းတစ္ဖက္ကမ္းခတ္တယ္

ရိုစီ….
မင္းမိဘက မင္းအေပၚထားတဲ့ေစတနာ မင္းသိတယ္
မင္းပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ဖို႔
မင္းမိဘက မင္းအေပၚထားတဲ့စိတ္မခ်ႏုိင္မႈနဲ႔ စိုးရိမ္မႈေတြ
မင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္
ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ခ်င္သလို ပ်က္လို႔

ရိုစီ….
ရြာကလူေတြ မင္းကိုျမင္ရင္ မွတ္မိမယ္ထင္လား
မင္းဆံပင္ေတြက နီလုိက္၀ါလိုက္ေျဖာင့္လိုက္ေကာက္လိုက္
ရင္သားမေပၚ့တေပၚအကၤ်ီေတြ၀တ္မွ လူရာ၀င္တယ္ထင္တာလား

ရိုစီ….
မင္းက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပါ
မင္းက ဗမာလူမ်ဳိးပါ
မင္းက ေက်းလက္ရဲ႕သမီးပ်ဳိပါ

ဘယ္မွာလဲ မင္းရဲ႕နိဗၺာန္ရွိရာဘာသာတရား
ဘယ္မွာလဲ မင္းရဲ႕ျမန္မာဆန္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈ
ဘယ္မွာလဲ မင္းရဲ႕အဆင့္အတန္းျမင့္လွပါတယ္ဆိုတဲ့စိတ္အထားအသို

ေယာက္်ားေတြနဲ႔အတူ ဘီယာဆိုင္ထိုင္တာ မင္းရဲ႕ခမ္းနားမႈလား
အပ်င္းေျပဆိုၿပီး ၀ိုင္ခ်ဳိခ်ဳိတစ္ခြက္ကိုေသာက္တာ
မင္းဂုဏ္သိကၡာရဲ႕ထည္၀ါမႈလား

မင္းက မင္းကိုယ္မင္း လြယ္လြယ္ေလး ေတြးလို႔
မင္းက ေယာက္်ားေတြကို လြယ္လြယ္ေလး ေတြးလို႔
မင္းက ဘ၀ကို လြယ္လြယ္ေလး ေတြးလို႔
မင္းက အပ်ဳိစင္ဆိုတဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို လြယ္လြယ္ေလး ေတြးလို႔
မင္းမိဘမ်က္ႏွာ မင္းျပန္မၾကည့္ဘူး
မင္းကိုယ္မင္း မငဲ့ညွာဘူး

မင္းေခါင္းထဲမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြခ်ည္းပဲ
မင္းအေတြးထဲမွာ စိန္စီေရႊခ်ထားတဲ့ခပ္လန္းလန္းဘဲေတြခ်ည္းပဲ
အခ်စ္လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး မင္းဘ၀မင္း ခ်ေရာင္းပစ္ခဲ့တယ္

ကဲ… အခု မင္းဘာလုပ္မလဲ

မင္းဟာ မီးမိွတ္ေမာင္းေျပးမယ့္ကားေရွ႕မွာမွ
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ စေတးပစ္ခဲ့သူ
မင္းဟာ ပန္းပြင့္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့မီးတြင္းနက္ႀကီးထဲ
အတင့္ရဲရဲ ခုန္ခ်ပစ္ခဲ့သူ

မငိုနဲ႔ရိုစီ…. မင္း မငိုနဲ႔
မင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ ပြင့္ေနတဲ့ငရဲပန္းကို မင္းပန္ဆင္ခဲ့ရတာပဲ
မင္းသင္ယူခဲ့တဲ့ဘာသာရပ္ေတြရဲ႕လက္ေတြ႕အသံုးခ်ဗ်ဴဟာကို
မင္း ကၽြမ္းက်င္ခဲ့တာပဲ
မငိုနဲ႔ရိုစီ…. မင္း မငိုနဲ႔

ရိုစီ….
မွားခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုက္ခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းအတြက္ ငါ စိတ္မေကာင္းဘူး
ငါ ဒါပဲတတ္ႏုိင္တယ္

ရိုစီ….
ဒီကဗ်ာကို မင္းရဲ႕ညီမေလးေတြဖတ္ပါေစ
မင္းမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ပါ

                                               ကိုသွ်ား