မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္စလံုးက သမုဒၵရာတစ္ခုစာ အရည္ေပ်ာ္ျဖစ္သြားတယ္ . . . ဟုတ္တိပတ္တိ မရစ္ေႏွာင္ခဲ့ပဲနဲ႔ သူ(မ)ကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ သူ(မ)ကို မဆံုးရႈံးလိုက္ပါဘူး … သူ(မ)နဲ႔ ပါသြားတဲ့ က်ေနာ့္အသက္ဗူးေလးကိုေတာ့ ဆံုးရႈံးလိုက္ရတယ္ … မ်က္ရည္ဇတ္ ခင္းျပေတာ့ သူ(မ)က သနားမတဲ့(လား) …။ အႀကီးအက်ယ္ဆုတ္ျပတ္ျပေနလိုက္တာ သူ(မ)ကို လႊတ္လိုက္ၿပီးလို႔ … ကိႏၷရာမေလးေရ လြတ္ရာကို ပ်ံသန္းသြားေလေတာ့ …။။။

                    သူ(မ)ဟာ က်ေနာ္နားၾကပ္ေလးျဖစ္ခဲ့ … က်ေနာ္တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနခ်င္တဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ၀တ္လိုက္တယ္ … က်ေနာ္ပ်င္းရိတြဲလံတဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္ … သူ(မ)ဟာ ဟာသျဖစ္ရဲ့ … သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ရဲ့ … ေရဒီယုိျဖစ္ရဲ့ … အသည္းစြဲလူရႊင္ေတာ္ ျဖစ္ရဲ့ … အင္တာနက္ျဖစ္ရဲ့ …

                     ခမ္းခမ္းနားနားျမတ္စြန္းလိုက္တာမရွိသလုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေပးဆပ္လိုက္ရတာလဲ ရွိဘူး … ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ ၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုပဲ ရွိခဲ့တယ္ … တကယ္လို႔ ညီမွ်ျခင္းတစ္ဘက္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္ သုညတစ္လံုးက အျခားတစ္ဘက္မွာ ေပၚလာလိမ့္မယ္ … ႏွစ္ေယာက္လံုးဖမ္းလည္း ဖမ္းလို႔မမိတဲ့ အဲဒီသုညကို ဖမ္းမိခဲ့ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မွ (ဘာထူးမွာလဲ) … ဘာမွ မရွိျခင္းဟာလဲ သုညပဲ မဟုတ္လား … ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ အျခားတစ္ဖက္မွာ တန္ဖိုးရွိဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ က စြန္႔ခဲ့ရမယ့္ ပိုျမင့္တဲ့ တန္ဖိုးလိုတယ္ …

                                          ၃ = ၁

                                          ၂ = ၁ + ၁

                                         (သို႔)

                                         ၁ = ၁

                                         ၀ = ၁ (- + x –ံြ ) ၁ (သို႔) ၁ (- + x –ံြ ) ၁ = ၀

                                         သူ(မ)နဲ႔ က်ေနာ္ အရမ္းမေ၀းပါဘူး … ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုစာေလာက္ပါပဲ … ျပကၡဒိန္ေတြေဆြးလာတဲ့အခါ ညီမွ်ျခင္းက မညီမွ်ျခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ . . .

                        သူ(မ)ေရာက္လာေတာ့ ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးေပးခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေတာ့လည္း ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔ ထားခဲ့တယ္ … က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုး ဇတ္လိုက္ … သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္လက္ေဆာင္မေပးခဲ့ပါဘူး … သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္ … အဆံုးမွာေတာ့ သူ(မ)ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္တစ္ ဖက္ … အဆံုးရဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လက္(ႏု)ေလးက်ိဳးက် အရာအားလံုးဟာ ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ရုပ္ေသးပဲေပါ့ …။ က်ေနာ္ မ်က္လံုး ကို မရဲတရဲျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာမရွိတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခုေလာက္သာ ျဖစ္ေနပါၿပီ …

                         သူ(မ)နဲ႔ ၿပီး(ျပတ္)ၿပီ … သူ(မ)နဲ႔ ဆက္ရန္ ရွိေသးသည္ … ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လမ္းခြဲေျမဟာ သနားစရာေကာင္းလို႔ … ေျခာက္ေသြ႕လို႔ … မ်က္ရည္ေတာင္မ၀ဲခဲ့ဘူး …

                         ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ … ေျပာေတာ့ သူ(မ) ရယ္တယ္ … ျပန္ေတြ႔ျဖစ္မွာပါ … တဲ့ …

                         သူ(မ)ကို အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူး … သူ(မ)ကိုယ္တိုင္က က်ေနာ္အိပ္မက္ျဖစ္ေနၿပီး သူ(မ)ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား အတိုင္း က်ေနာ္လင္းလင္းလက္လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနပါၿပီ … 🙂 . . . 🙂

အရွိကို အရွိတိုင္းသာ …

လ်ံႏိုး

၂၅၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁ ၉း၀၄ မိနစ္(ည)ဖိလစ္ပိုင္စံေတာ္ခ်ိန္

ေခတၱမနီလာ 🙂