အာရံုမွာ ၾကည္ႏူးစရာ
သူ႔စကားသံမရွိေတာ့ …
ရင္မွာ …
လက္ေတြမွာ …
ကဗ်ာေတြမွာ …
ေျခလွမ္းေတြမွာ …
အေတြးသံစဥ္ေတြမွာ …
အထီးက်န္ …ဆိုတဲ့ စကားလံုးတစ္လံုးတည္းက
ထင္တိုင္းႀကဲေနတာ …
အဲဒါမင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေပါ့ ေကာင္မေလး …
မင္းသိလား …
ေကာင္းကင္ေတြ ေရခပ္မဆင္းေတာ့တဲ့
ဒီေႏြရက္ေတြမွာ …
သက္တံေတြနဲ႔ အတူ …
ငါ့ဝိဥာဥ္(အမွတ္စဥ္ေပ်ာက္ၿပီး)
တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းခိုေနတယ္ …ဆိုတာ…
အဲဒါမင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေပါ့ ေကာင္မေလး …
ထပ္အာဖ်ံကြီးရရင္လည္း …
ေန႔တိုင္း ညတိုင္း …
မင္းအၿပံဳးေတြနဲ႔ ငါ့နာရီသံေတြ
အသက္ဆက္ေနရတယ္ …ဆိုတာ
ျဖန္႔ကားေနတဲ့ နံရံႀကီးအသိ …။…
ေနာက္ …
အိပ္မက္ေတြထဲမင္းခန္႔ခန္႔ႀကီးထိုင္ၿပီး
ညတိုင္း စိုးမိုးထားတာ …
ထထေယာင္ရတဲ့အထိ …
အဲဒါလည္း မင္းေပးတဲ့ကဗ်ာပဲ …
အခုဆို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ …
မင္း ေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြ …
လူေတြရဲ့ အျမင္အာရံုေတြမွာ
က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ပြင့္ဖူးလာၾကၿပီ …
ေက်းဇူးပဲ …
မင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြအတြက္ ေက်းဇူးပဲ …
ေက်းဇူးပဲ ဆိုတာကလည္း မင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ …
“ႏွစ္အဆက္ဆက္ ငါ့ႏွလုံးသားထဲ
အသည္းခြဲအမိန္႔ႀကီး ကိုက္ငံုထားတဲ့
အၿပံဳးသန္လ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးေရ …” …