ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ေငးၾကည့္လို႔မမွီႏိုင္တဲ့ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြဆီ စိတ္လြင့္
ကိုယ့္လက္ေတြနဲ႔ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ၾကယ္ေတြဆီ စိတ္လြင့္
ကိုယ့္ရင္ခြင္နဲ႔ ပိုက္ေထြးဖို႔မထိုက္တန္တဲ့အလွတရားဆီ စိတ္လြင့္
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံနဲ႔ ပြန္းတီးဖို႔မေလာက္ငွတဲ့ပြတ္သပ္မႈေတြဆီ စိတ္လြင့္
ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔ ထုဆစ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ေလာကသစ္တစ္ခုဆီ စိတ္လြင့္
ကိုယ့္အနမ္းနဲ႔ တဖန္ရွင္သန္ဖို႔မေသခ်ာတဲ့ႏွင္းဆီေသေတြဆီ စိတ္လြင့္
အဲဒီလို ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္ဟာ ၾကပ္ခိုးစြဲခဲ့ၿပီ

ေသျခင္းတရားဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းေရြ႕ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြေခၚေဆာင္ရာ
ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈေတြ အရိပ္လို ကပ္ၿငိပါလာ
အခ်စ္ဆိုလဲ အခ်စ္မို႔ ဘ၀ဆိုလဲ ဘ၀မို႔
တစ္မ်ဳိးစီ က်ရႈံးခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ

ကိုယ္က အိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း
လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ အိပ္မက္ေတြသာ ထပ္တလဲလဲ မက္ေနမိသူ
အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕အလ်ဥ္ထဲ ဆန္တက္စီးဆင္းမယ့္
နာမည္မေပးရေသးတဲ့ျမစ္ဟာ ကိုယ္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲ

လမ္းမယဥ္ေက်းမႈနဲ႔သားစပ္ခံၿမိဳ႕ျပအခင္းအက်င္းမွာ
ကိုယ္ဟာ
ႀကိဳးျပတ္ဂစ္တာတစ္လက္သာ ျဖစ္ခဲ့တယ္
အလင္းမဲ့လမ္းေဘးမီးတိုင္ေတြရဲ႕ညတစ္ညသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္
ဘိုဟီးမီးယန္းေတြရဲ႕ဆိုေနက်သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ခဲ့တယ္

ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ဆုတံဆိပ္ေတြလည္း ကိုယ္နဲ႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ဖူးၿပီ
ကိုယ္ရိတ္သိမ္းရလုဆဲဆဲ ေတာင္ယာေလးလည္း
ရုတ္တရက္ ရိုးျပတ္ခဲ့ဖူးၿပီ
ကိုယ္အန္ထုတ္ပစ္ေတာ့မယ့္ေလာကဓံကိုလည္း
မခ်ိမဆန္႔ ျပန္ၿမိဳခ်ခဲ့ဖူးၿပီ

ကိုယ္ဟာ အရွင္လတ္လတ္ အေရခြံခြာခံထားရတဲ့ႏြားတစ္ေကာင္လို
ေမွ်ာ္လင့္တမ္းမက္မႈေတြ အဖတ္လိုက္အဖတ္လိုက္ ကြာက်
အမာရြတ္ေပၚ ဓားနဲ႔ထြင္းတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပြက္ထလို႔

သိပ္ေတာ့လဲ မထူးဆန္းလွပါဘူး
လူရယ္လို႔ျဖစ္လာမွေတာ့
အဓိပတိဖြားလဲ ဒြန္းစ႑ားျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား

ကိုယ့္သမိုင္းမွာ ပန္းပြင့္ေစတဲ့ေမွာ္ပညာေတြ မရိွခဲ့ဘူး
ကိုယ့္ရာဇ၀င္မွာ ေရမေရာရတဲ့ေန႔ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး
ကိုယ့္အသည္းႏွလံုးမွာ ဓားခ်က္ေတြ ဗရပြ
ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာ ခ်ဳပ္ရိုး အထပ္ထပ္
အဲဒီလို ကိုယ့္ဆီေရာက္ရွိလာတဲ့ေန႔ေတြ
ဆက္ထံုးမ်ားလြန္းလွပါတယ္

လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းကင္ေပၚ ခုန္တက္
ကိုယ္လဲ နကၡတ္သစ္တစ္လံုးလို က်င့္ႀကံေနထိုင္ခ်င္တာေပါ့

ကိုယ့္အတၱရဲ႕အကုသိုလ္အနည္းအမ်ားက
ကိုယ့္ဘ၀ကို ေစ်းကစားခဲ့ၿပီလား
ပုထုဇဥ္သဘာ၀ဆိုေတာ့
ေငြေၾကး၊ကာမဂုဏ္နဲ႔လိင္ရမၼက္အတြက္
ကိုယ္လဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့အခါ ဆန္မိမွာေပါ့

ကိုယ့္သမာဓိကို ထိပါး ကိုယ့္အတၱကို ေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ
ကိုယ့္အေကာင္းျမင္နကၡတ္ေလး အတြန္းအတိုက္မ်ားလာတဲ့အခါ
ကိုယ့္မာနစိတ္ေလး အထိအရွမ်ားလာတဲ့အခါ
ကိုယ့္ဘ၀ကို အမဲလိုက္သလို အလိုက္ခံရတဲ့အခါ
အက်အရႈံးေတြ ရင္ခြင္ပိုက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာရတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းေဟာင္ၾကတဲ့မ်က္လံုးေတြကို
က်ားနာတစ္ေကာင္လို ေအာ္ဟစ္မာန္ဖီပစ္ခ်င္တယ္

ရိုးသားတဲ့စပ်စ္သီးေလးေတြကို
လူေတြက ရက္ရက္စက္စက္ ၀ိုင္ျဖစ္ေစခဲ့သလို
ႏူးညံ့ရႊန္းစိုတဲ့ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုလဲ
သူတို႔အတၱရဲ႕ညစာအျဖစ္ ပြဲေတာ္တည္ခ်င္ၾကတယ္
စပ်စ္သီးေလးေတြ နာနာက်င္က်င္ တိတ္ဆိတ္လည္စင္းေပးခဲ့သလို
ကိုယ္လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စူးစူး၀ါး၀ါး ျပန္ၿမိဳခ်ခဲ့ပါတယ္

တစ္ခ်ဳိ႕က ငါးမွ်ားဖို႔ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္
တစ္ခ်ဳိ႕က ငါးပါးသီလေဆာက္တည္ဖို႔ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္
တစ္ခ်ဳိ႕က ဓားေရာင္းဖို႔ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္
တစ္ခ်ဳိ႕က ေနာက္ေက်ာကိုဓားနဲ႔ထိုးဖို႔ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္

ဘယ္ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမမွာပဲတည္တည္
ဘယ္၀ါဒကိုပဲလက္ကိုင္ထားထား
လူမွန္ရင္ လူဆန္ဖို႔နဲ႔လူပီသဖို႔ပဲ လိုတယ္

ကိုယ္က သစၥာေစာင့္သိခဲ့လဲ ကိုယ့္ကို လုပ္ႀကံခ်င္ၾကတယ္
ကိုယ့္လူသားဆန္မႈေတြ ေျခစံုကန္ခံရတဲ့အခါ
ဘာကိုညႊန္းဆိုရမွန္းမသိတဲ့နာက်ည္းခ်က္ေတြ
ရင္ထဲ လႈိက္ေလာင္တယ္

သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အတြက္ ဒဏ္ရာဆိုတာ ဆုလာဘ္ပဲ
အဲဒီလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားခ်ေနမိလဲ
ကိုယ္က အက်အရႈံးေတြသာ ပြင့္ေ၀တတ္တဲ့ဓားသြား
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္သူ႕ဓားခ်က္နဲ႔တိုက္ပြဲက်သြားမလဲ
ရင္ထိတ္ေနမိသူ

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ့္ရိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူး
ကိုယ့္သစၥာတရားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အလံမလဲဘူး

ကိုယ္သိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ
ေလာကဓံဆိုတာ
စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ကန္ပစ္လိုက္လို႔
လြင့္ထြက္သြားတဲ့ခဲေလးတစ္လံုးထက္ ဘာမွမပိုပါဘူး

ဆႏၵညႊန္ရာ ၿပိဳၿပိဳက်ေနတဲ့အသံထြက္မွားေၾကာင္း မသိလို႔
ၾကယ္ေတြဆီ အငမ္းမရ လက္ညႈိးထိုးျပေနတုန္းပဲ
ဘ၀တစ္ခုလံုး ေရစီးကမ္းၿပိဳျဖစ္ေနတာကို မၾကားခဲ့ဘူး

နားခ်လို႔မရတဲ့ အစြဲအလန္းေတြကို
ဘုရားမွာ ေခါင္းေလာင္းထိုးလွဴဖို႔
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ဆည္းလည္းသံေလးလို ခ်ဳိဖူးခ်င္ေသးတယ္
ကိုယ့္မွာေပါင္မုန္႔တစ္လံုးတည္းရွိေလေတာ့
ၾကြက္ေတြကိုေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနရတယ္
ကိုယ့္ေခတ္တစ္ခုလံုးဟာ ရက္လြန္အကၡရာေတြလား
ကိုယ္ျပ႒ာန္းရာယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေမွာင္လြန္းလွခ်ည့္
ရွင္သန္ေနရတာကိုက ပုစၦာတစ္ပုဒ္လို
ကံၾကမၼာကို ေခါင္းပန္းလွန္ခြင့္မရခဲ့

ကိုယ့္စိတ္အလိုအတိုင္းဆိုရင္
ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚ က်ရာဇာတ္ရုပ္ကေနပီျပင္ေအာင္သရုပ္ေဆာင္ၿပီး
အကယ္ဒမီေတြ တေပြ႕တပိုက္ႀကီး ရယူခ်င္တာေပါ့
အခုေတာ့….
ရင္ထဲမွာေၾကကြဲေနလဲ ၾကည္ႏူးေယာင္ေဆာင္ရ
စိတ္ထဲမွာနာက်င္ေနလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေယာင္ေဆာင္ရ
ကိုယ္တိုင္မရယ္ရတဲ့ျပက္လံုးေတြနဲ
ဘ၀ဟာ နာက်ည္းစရာ ေခါက္ရုိးက်ဳိးခဲ့ပါၿပီကြာ

ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းေတြက ဘ၀ထက္ ရွည္တယ္
ကိုယ္က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဘူး

                                                               ကိုသွ်ား