ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ အခ်စ္ဆိုတာလဲ တိုက္ပြဲပဲ
မင္းမ်က္၀န္းေတြက ငါ က်ရႈံးခဲ့ရတဲ့စစ္ေျမျပင္
မင္းရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့အၿပံဳးေလးနဲ႔ ငါ့ရင္၀ကို ဓားေျမွာင္လို ထိုးစိုက္ပစ္လိုက္
မင္းဆီမွာ ေသြးဆာေနတဲ့စကားလံုး ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးသလဲ

မင္းတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ဂုဏ္သိကၡာတို႔၊ဆင္ျခင္မႈတို႔ကို
ငါ မယံုတာ မွားသလား
ငါက မင္းကို ေသြးပ်က္မတတ္ ခ်စ္တယ္
မင္းက ငါ့ကို အၿမဲတမ္း စိတၱဇဆန္ေနသူလို႔ ထင္တယ္
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၀တ္ေက်တန္းေက်ပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ့ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားစမ္းပါဦးညီမေလးရယ္

စကားလံုးေတြထက္ခမ္းနားတဲ့ မင္းဘ၀ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ
ငါ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆင္ေျခဖံုးဆန္ခဲ့သလား
မင္းမာယာေတြ အအိပ္အစားမွန္ဖို႔
ငါ့မာနေတြက ငါ့ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ျပန္ထိုးခဲ့ၿပီ

မင္းရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ ၿပိဳးျပက္ေတာက္ပေနတဲ့ေကာင္းကင္ကို
ငါက အေတာင္က်ဳိးငွက္တစ္ေကာင္လို ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္
မင္းကိုယ္သင္းနံ႔ေတြ ခင္းက်င္းထားတဲ့ျပတိုက္ကို
ငါက လက္မွတ္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေငးေမာေနရတယ္

ခရမ္းျပာေရာင္သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေပၚ
ေသြးထြက္လြန္ဆက္ထံုးေတြ နက္နက္လာ
ငါ့ေခၚသံ ပက္ၾကားအက္တယ္

မင္းဟာ ငါ့အတြက္ ကိုးဘံုေျမာက္ငရဲခန္းပဲ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့ေကာင္းကင္ဘံုပဲ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ တပ္မက္စရာကႏၱာရပဲ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ အသစ္စက္စက္ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ပဲ

ငါ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈလဲ မင္းကို ေပးခဲ့တယ္
ငါ့ဆုတံဆိပ္ေတြလဲ မင္းကို ေပးခဲ့တယ္
ငါ့ရွင္သန္မႈဟာ မင္းလက္နဲ႔ အစိမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္
မင္းေရဆာခ်ိန္ဆိုရင္
ငါ့လက္ေမာင္းေသြးေတာင္ ေဖာက္တိုက္လိုက္ခ်င္တယ္

ငါပိုင္ဆိုင္တာ အားလံုးေပးမွ ငါခ်စ္တာ ယံုမယ္ဆိုရင္
ငါ့မွာ မင္းကို ေနာက္ထပ္ေပးစရာဆိုလို႔
ငါ့ရဲ႕ေသျခင္းတရားပဲ ရွိေတာ့တယ္

ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္
အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆးမမီဘူး
မင္းက ငါ့ကို ကာယကံ၊၀စီကံနဲ႔ လုပ္ႀကံခဲ့တယ္

အခ်စ္ဆိုတာ
ငါ့ရင္နဲ႔လြယ္ေမြးခဲ့ရတဲ့ဒုကၡတရားပါညီမေလးရဲ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခၚမၾကားေအာ္မၾကား ေမ်ာလြင့္ရင္း
ဘာကိုမွ မဆုပ္ကိုင္ရဲေတာ့တဲ့လက္ေတြဟာ
သစၥာတရားကို ခါခ်တယ္

အပ်င္းေျပရက္စက္ျခင္းေတြ ေပ်ာ္စရာေကာင္းရဲ႕လား
မင္းက မင္းဘ၀နဲ႔မင္း ေနသားတက် လွပေနခ်ိန္
ငါက ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ လွ်ာနဲ႔ျပန္လ်က္ေနရတဲ့ဒုကၡေတြထဲ
အေၾကကြဲဆံုး ေလာင္ကၽြမ္းလို႔

ညီမေလးရယ္…..
ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚ ဘိုးတံေလးရႈိက္ငင္ရံုနဲ႔
ပြင့္ထြက္လာတဲ့ ေခ်ာ္ရည္တြင္းကို
“ သီခ်င္း…” လို႔ ဘယ္သူမ်ား နားဆင္ခဲ့ဖူးလဲ

                                                                             ကိုသွ်ား