ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသြးသားနဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ၊အေတြးအေခၚေတြ မရွိေတာ့ဘူး။
ေခါက္ရိုးက်ဳိးလူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ ပက္လက္ေမ်ာေနမိတာ ေန႔စဥ္။
လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာဓားနဲ႔ထိုးဖို႔ေပြ႕ဖက္ေနတာ
ကၽြန္ေတာ္ တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ၾကည့္တယ္။
ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္လက္နက္ေတြေပၚ အၿပံဳးတုတပ္ဆင္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနတာ
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္မွ်င္းမွ်င္း ပြတ္ဆြဲတယ္။
ပရိသတ္ကို အရစ္က်လုပ္ႀကံေနတဲ့ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ
တဒိုင္းဒိုင္း ပစ္ခတ္/ရယ္ေမာေနၾက။
ဒီအ၀တ္ကို၀တ္ၿပီး ဒီဖိနပ္ကိုစီးမွ လူရာ၀င္တယ္ထင္တဲ့….
ဒီကီးနဲ႔တီးၿပီး ဒီသီခ်င္းကိုဆိုမွ ဘ၀ေနသာတယ္ထင္တဲ့….
ဒီေက်ာင္းကိုတက္ဆိုလို႔တက္ၿပီး ဒီစာကိုက်က္ဆိုလို႔က်က္ေနၾကတဲ့….
ေခတ္လူငယ္အမ်ားစုလို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေရစစ္ဖို႔ပဲေတြးေနရင္
ကမၻာႀကီးဟာ ငါးစိမ္းသည္မပါးစပ္ထဲကထြက္တဲ့အန္ဖတ္နဲ႔ ဘာထူးလဲ။
အတိအက်ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆီ ထိထိမိမိ ခ်ိတ္တြယ္/ၿပိဳလဲဖို႔
လူတစ္ေယာက္က/ေခတ္လူငယ္ေတြက ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို/ဒီေက်ာင္းကို
ခပ္မွ်င္းမွ်င္း ပြတ္ဆြဲေနတဲ့ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ။
ေန႔စဥ္ ပက္လက္ေမ်ာ္ေနတဲ့လူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ ေခါက္ရိုးက်ဳိးကၽြန္ေတာ့္မွာ
မရွိေတာ့ဘူး = အေတြးအေခၚ၊ခံစားခ်က္နဲ႔ေသြးသား။

                                                                ကိုသွ်ား