ေနလံုးက
ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ဆံေကသာေပၚျဖန္႔ခ်လို႔
ငါကေတာ့ ငါ့ဖ၀ါး ငါ့အရိပ္
ငါ့နယ္နမိတ္နဲ႔
ငါကိုယ္တိုင္ လမ္းဖြဲ႕ေလွ်ာက္ေပါ့။
နားလည္မႈနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕အျဖစ္ကို
ညီမေလးႏွင္း နားလည္ေပးပါလို႕
မေတာင္းဆိုရဲပါဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ နားလည္မႈဆိုတဲ့
စကားလံုးကို ေ၀ခြဲမရစြာနဲ႔
နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲ
ညီမေလးႏွင္းပို႔လိုက္တဲ့ ေမးလ္ေရာက္ခဲ့
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္
နားလည္မႈဆိုတဲ့စကားသံ
ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ၾကားစျမဲ
ခုေတာ့ ညီမေလးႏွင္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု
”အမရဲ႕ညီမေလးႏွင္းအေပၚထားတဲ့ နားလည္မႈက ဘာလဲတဲ့”
ငါ့ရဲ႕နားလည္မႈကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့…
အမွန္ေတာ့
ငါဟာ နားလည္မႈ မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ….
ငါ ငါ့အတၱကို
အျမဲေရွ႕တန္းတင္ခဲ့
ငါဟာ နားလည္မႈနဲ႔
မထိုက္တန္တဲ့သူတစ္ေယာက္…
ငါဟာ ငါ့ကိုယ္က်ဳိးပဲ ၾကည့္တတ္တဲ့
အတၱႀကီးသူတစ္ေယာက္ပါ ညီမေလးႏွင္းရယ္…
ပစ္ထားခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့
ညီမေလးႏွင္းရဲ႕ စြပ္စဲြခ်က္ေတြဟာ
ငါ့အတြက္ အလြန္ပဲ ျပင္းထန္လြန္းခဲ့ပါတယ္…
ဒီအသံကို နားထဲမွာ အထပ္ထပ္ၾကားေနေပမဲ့
ငါဟာ တကယ္ပဲ ပစ္ခဲ့သူလား
ငါ့အေၾကာင္း ငါဘဲသိပါတယ္ညီမေလးရယ္…
ဘာတစ္ခုမွ မေျဖရွင္းေတာ့ပါဘူး
ငါ့ရဲ႕သတိရျခင္းေတြ
ငါရဲ႕၀မ္းနည္းအားငယ္မႈေတြကို
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မင္းကို မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး…
ငါ့ရဲ႕ရင္မွာ တကယ္ေၾကကဲြမိပါတယ္…
အတူရွိခဲ့စဥ္ကာလတုန္းကလည္း
ငါဟာ မင္းကို အားေပးခဲ့တဲ့သူ
နားလည္မႈ ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သူ မျဖစ္ခဲ့မိဘူးေနာ္
ငါဟာ မင္းရဲ႕နားလည္မႈနဲ႔
ခုေတာ့…
ညီမေလးရဲ႕၀န္းက်င္မွာ
နားလည္မႈေတြ ေပးစြမ္းေနတဲ့သူေတြ ရွိေနၿပီမို႔
ငါေလ…
နားလည္မႈေတြ မေပးႏိုင္တဲ့
ဘ၀နဲ႔ပဲ အေ၀းတစ္ေနရာက
ျပံဳးသူမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔
ေငးေငးကာၾကည့္ရင္း
ေက်နပ္ပီတိျဖစ္လို႔ေနမိပါတယ္
ညီမေလးႏွင္းရယ္….