(၁)

အဲဒီ ခြက္ထဲမွာ ဘာရိွမလဲ။
ငါကိုယ္တိုင္ ထုဆစ္ထားတဲ့
ပံုျပင္ေတြထဲမွာ
ငါတို႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ထက္ပိုင္းၾကိဳးက်၊
အဲဒီ ညက မိုးသိပ္သည္း တယ္ . . . ေမႊး။

အရွံဳး အထာနပ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
အတိတ္နဲ႕အျဖစ္ကို နင္ ေခါင္းေလး ငဲ့ ၾကည္႔ပါ။
အဲဒီလူ ညည္႕နက္သန္းေခါင္ အေဟာင္းေတြကို
တင္းတင္းဆုပ္လို႕၊
ေျပခနဲ တုိက္လိုက္တဲ့ ေလအေ၀ွ႕ ၊
အသက္၊ အုိးအိမ္၊ စည္းစိမ္၊ နဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာ၊
တဒဂၤ တရား ပဲလားလို႕၊
အထပ္ထပ္စဥ္းစား ဖူးတယ္။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး လို႕ ေၾကာက္လန္႕ နာက်ည္းစြာ
ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့အသံ၊
ေျပခနဲ တုိက္လိုက္တဲ့ ေလအေ၀ွ႕၊
သတိရ လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊
ငါကိုယ္တိုင္ တဒဂၤ တရားထဲမွာ အခုိုးအေငြ႕ေတြနဲ႕။

ၾကာငံု ဟန္ျဖင့္ ယြင္းရာမဲ့ ေသာ
ေဒလီယာ ပန္း တစ္ရြက္ေပၚ မွာ
နင့္ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္း ကိုက္ဟန္ေတြ၊
ေပ်ာင္းညြတ္ အိေခြ ျပီး
ငါ့ ရင္ဘတ္ ေပၚ မွာ ေမွးခနဲ ခြာ ေျပ ဖူးတယ္။

အခ်စ္နဲ႕ အျခစ္ ကို ခြဲလို႕မရေအာင္ကို
ငါ့ႏွလံုသားက သိပ္ ခ်စ္ေၾကာင္း ကို ျခစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႕
သက္ေသ နဲ႕ သတ္ေသ . . .
ရွရာ ေတြမြစာၾကဲ လို႕ . . .
ေက်းဇူးျပဳျပီး . . .
နင့္ အမူအရာေတြထဲက လက္သည္း ျမျမ ေတြ
သိမ္းထားေပးပါလား . . . မိန္းကေလး။

ရင္ . . . ပဲ့တင့္ ရိုက္မွ် ရစ္ေ၀ . . မွဳန္မူး . . ခဲ့ ရတဲ့
(နင္တို႕ရဲ႕) ျမရည္ လွ်ံလွ်ံ ေက်ာင္းေတာ္ ေအာက္မွာ
အနာဂတ္ ေတြ ျပိဳးျပက္ ခဲ့ရေပမဲ့
ဒါဟာ ရက္စက္စြာ ႏွင္းသက္ ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ တစ္ခုရဲ႕
အဆံုး မွာ သတ္ခံထိသြားတဲ့ အဆံုးသတ္တစ္ခုပါ။

ငါ့ ဆီ ၀င္လာတဲ့ က်ည္ဆံ တစ္စင္း လို၊
ေလထု ရဲ႕ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပြတ္သပ္ မွဳေတြထဲ၊
ေနတုိ႕သာ တက္ခဲ့၊ ေနတို႕သာ ဆင္းခဲ့၊
ငါ နဂို အတိုင္း
ညခင္းလည္း မရီ၊ ေန႕ခင္း လည္း မသာ၊
လမ္းေဘး သူဖုန္းစား တို႕ ရဲ႕ ေတးသံ အေဟာင္းမ်ားၾကားမွာသာ
ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္လို
အိပ္စက္ခဲဲ့။

(၂)

ေႏွာင္းေလ ေတြ တိုက္ၾကေပါ့။
ငါတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ တစ္မွ်င္နဲ႕ က်စ္ခဲ့တဲ့
(ေလထဲက) စကၠဴအိမ္ ေလး စုတ္ျပတ္သတ္ ျပီး
အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ တိမ္းပါး သြားခဲ့ျပီ။
ခံစားခ်က္တို႕ က အရွံဳး ျပိဳင္းျပိဳင္း နဲ႕။
နန္းေတာ္ ျမိဳ႕ရိုး မမည္ တဲ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ တိုက္ခန္း တစ္ခု မွာ၊
မီးေပါက္ ၊ ေလး ျမား ေတြ အစင္းစင္း စိုက္ခံခဲ့ရတဲ့သူဟာ
ငါ . . ပါ . . မိန္းကေလး။

ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ ေက်ာက္ျဖာ မွာ အရာ ထင္ေအာင္ က်ခဲ့တဲ့
မ်က္ရည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မွတ္ရည္ ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ။
ယုတိၱ မရိွတဲ့ သဘာ၀ ကို ငါ အာဂံု ေဆာင္ခဲ့တယ္။

လမ္းေကြ႕တိုင္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့
လမ္းခြဲေတြမွာ၊
ငါ ေတြေ၀ စြာ ဆံုးျဖတ္ မေနခဲ့ဘူး။
]]သစၥာ}} တရားေတြ ဟာ နတ္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
အေတာင္ပံ ၾကည္ၾကည္ ေလးေတြလို မရိုက္ခတ္ေနခဲ့ဘူး။
အျပာေရာင္ မွိုဳင္းမွိဳင္း ညေတြ မွာ
ယူဇနာ ေတြ ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားတဲ့ ေခ်ာက္ ထဲ
ဘယ္သူ႕ ကို ငါ ေမွ်ာ္ ေနခဲ့သလဲ။

အဲဒီလိုနဲ႕ . . .
နဖူးေပၚလက္မတင္ပဲ၊
စိတ္ ေတြကို အတိတ္ေပၚ တင္လုိက္တိုင္း၊
မဆံုးေသးခင္ အတင္းဆံုးလိုက္ရတဲ့
ျပဇာတ္အို၊ နီသက္သက္ အရသာနဲ႕
ျပိဳက္က် လာတဲ့ မ်က္ရည္၊
အဆံုးစြန္ ခ်ခဲ့ျပီးတဲ့ ကားလိပ္၊
ေျဖေဆး (ဆိုတာ) ရိွ (ဦး) မွာလား . . . ေမႊး ။

(၃)

ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ အူေနတဲ့ နာရီအို၊
ဒီည ဟာ ကမၻာေပၚ မွာ
အေပအေတ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ည တဲ့။

နတ္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဘီလူး ဆန္ဆန္ အျဖစ္ သနစ္ ေတြၾကားက . . .
ငါ သိပ္ခ်စ္ရပါေသာ . . .
လူေယာင္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ နတ္သမီး။

ျဖာျဖာလည္ ေနတဲ့ ပင္လယ္ ဓါးသြားကို
အၾကည္႕ ၀ိုင္း၀ိုင္း တစ္စံုနဲ႕ လက္နက္ခ် ေစခဲ့တဲ့ . . .
အဲဒီ အရူးမေလး ေလး ရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ . . .
တစ္ခါတစ္ေလ ငါ့ အတြက္မ်ား ေဆြးရိပ္ သန္း ေနမလား။
(တစ္ခါတစ္ေလ ငါ့ ကို မ်ား သတိရ ေန မလား)
မေမွ်ာ္ အပ္ တာကို ေမွ်ာ္ မိတဲ့ လူမိုက္ . . .
ႏွလံုးသားကို ျမားက်ိဳးတစ္စင္းနဲ႕ ထိုးစိုက္ မႊေျခ၊
ထြက္က်လာတဲ့ နွလံုးေသြး၊
နင္ ေျခ ေဆး ဖို႕ေတာင္၊
ေၾသာ္ . . . တန္ပါ့မလား . . . ။

အျပန္လမ္းဟာ ေျခာက္ညိွဳး ရစ္ေခြ ေနခဲ့တယ္။
သစ္ရြက္တို႕၏ လွဳတ္ခတ္သံမွ် . . .
တိုးတိုးသဲ့သဲ့ သာ ၾကားလိုက္ရ။
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တိုးတုိးသာသာ ပဲ ငါ ရွံဳးသြားခဲ့တယ္။
ငါ ျမတ္ႏိုးရပါေသာ . . .
စုန္းအတတ္ နဲ႕ မိန္းကေလး . . . ။
ငါ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ လြမ္းတတ္ခဲ့ျပီ။

တစ္ေယာက္တည္းေသာ ည ေတြမွာ၊
ဒဏ္ရာ ေတြက တဆစ္ဆစ္ ၊
နာက်င္မွဳကို အံၾကိတ္ လိုက္ေတာ့
အိမ္ေရွ႕က အေမွာင္ ႏြမ္းႏြမ္း ေတြ ရုတ္တရက္ လန္႕ ေျပး ကုန္တယ္။
ဒါဟာ မွန္ပါ့မလား။ ဒါ ဟာ မွား ပါ့ မလား။
မွန္၏ ။ မွား၏
အဲ့သလို နင္ေျပာခဲ့စကားေတြထဲမွာ အရင္တုန္းက မိုးျခိမ္းသံ ရိွတယ္၊
မိုးျခိမ္းသံ ဆိုလို႕ ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႕။
သူက အိုေဟာင္း ရိေဆြး သြားပါျပီ။

မႏွင္ ပဲ ၊ မေခၚ ပဲ၊
ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ စက္၀ိုင္း အပဲ့ ေတြနဲ႕ ရွခဲ့တဲ့
ငါ့ ရင္ဘတ္က ဒဏ္ရာ
သတိထား မိ ခဲ့သလား . . . ေမႊး ။

လာလာ တြယ္ပတ္ေနတဲ့
ငါ့ လက္ေကာင္၀တ္ က နင့္ စကားသံေတြ။
ဒဏ္ရာ ေတြ က ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ နာေန က်င္ေန တုန္းပါပဲ။

(၄)

ငါ ကလည္း . . .
ရာဇ၀င္ အနီေရာင္ မွာ ေခါင္းျဖတ္ျပီးသတ္ခံထိဖို႕ ထက္
ခ်စ္သူ ကို ခ်စ္တယ္ေျပာဖို႕ ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့တယ္။

ေ၀းလြန္ ေခါင္ဖ်ား တဲ့ အရပ္တစ္ခုက
အရက္မူးေနတဲ့ အဖိုးအို။
အဲဒါ ေနာင္ အနာဂတ္ က ငါ လား။

ေခတ္ ရဲ႕ ျမား က ရင္ဘတ္မွာ ထုတ္ခ်င္း ခတ္ခဲ့တာ။
ထြက္က်လာတဲ့ ေသြးအစက္စက္ေတြက၊
ကဗ်ာ ေတြ အျဖစ္ ရြာခ်။
စစ္ နတ္ဘုရား မ အသီးနား ရယ္ ၊
ငါ့ရဲ႕ (အခ်စ္) စစ္ ျပာခြက္မွာ
ထင္းစေတြကို ဖယ္ေပးပါ။

ဖြင့္အပ္ဖို႕ ရာ မ၀ံ့ခဲ့တဲ့ နွလံုးမိုက္
သံစို႕ နဲ႕ ထိုးျပီး ေဖါက္ပစ္လိုက္။
စိမ္းခက္ လက္ျမ ေနတဲ့ နင့္ပါးျပင္ေပၚက
ေသြးေၾကာ ေတြ ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္း၊
နင္တို႕အိမ္ေရွ႕က လမ္းမ မွာ
အႏွစ္မရိွတဲ့ ဖုန္ မွဳန္႕တစ္မွဳန္႕ အျဖစ္
ကမၻာဦးတိုင္ေအာင္ ငါ လုိက္ရွာ ခဲ့တာေပါ့။

မတန္မရာ အိမ္မက္ ေတြကို လက္ခုပ္နဲ႕ သယ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ . . .
ျပန္လာခဲ့ရင္ . . . ျပံဳးဦးမွာလား မိန္းကေလး။

(၅)

သံလြင္မွာ လြင့္တဲ့ လွိဳင္းေတြ၊
နင့္ ေျခေထာက္ကို လာ ဦးခုိက္ရင္ . . .
အစိုးမရတဲ့ မုတ္သုန္ ငိုတတ္လြန္းလို႕ပါ။

ဒီဘ၀ မွာ မမက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္။
ရင္ဘတ္ကို အေရဆုတ္ ျပီးး
ျမစ္ျပင္မွာ ေမွ်ာပစ္မယ္။

အိုး . . . သံလြင္
မိုးဖ်ားစိုက္သည္႕ လွိဳင္းတံပုိးေတြနဲ႕။
ဤ လူ ၏ မိုက္ဖ်ား မွဳေတြကို ေဆးေၾကာေပးပါ။

အဆိပ္ သင့္ခဲ့တဲ့ ေလေျပ၊
ခါးသက္တဲ့ ရနံ႕ ေတြနဲ႕ လြမ္းေခြ ညိဳမည္းေနတဲ့
ခံစားခ်က္တို႕ လြင့္ထြက္သြားရံု၊
မုန္တိုင္း အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ေပးပါ။

နင့္ မ်က္လံုး ၀ိုင္းစက္စက္ ေနာက္မွာ၊
ဘာမွ မရိွဘူး။
ၾကည္လင္မွဳ တစ္ခုတည္းရယ္။
အဲဒါကို နင္သိသလား . . . ေမႊး ။

ငါေသလြန္ ျပီးလို႕ အႏွစ္ငါးဆယ္ၾကာတဲ့အခါ၊
ငါ့ အုတ္ဂူရဲ႕ အဂၤေတ ကိုဖဲ့ခြာ ၾကည္႕လုိက္၊
ငါရဲ႕ အရိုးေဆြးေဆြး ရင္ဘတ္ ရဲ႕ အထဲမွာ
ဘာမွ မရိွဘူး။
ၾကည္လင္မွဳတစ္ခုတည္းရယ္။
အဲဒါကို နင္သိသလား . . . ေမႊး ။

ငါ့အေရွ႕ ကပ္လ်က္မွာ ကပ္လြတ္လိုက္တဲ့ ျမားတစ္စင္း၊
ရလဒ္က အဆိပ္ အေနနဲ႕ ဆို ေသြးစက္လက္က်ေအာင္ မွန္ ခဲ့ပါတယ္။
(၆)

ငါသြားေတာ့မယ္ မိန္းကေလး။
ငါသြားေတာ့မယ္ မိန္း . . က . . ေလး . . ။

လမိုက္ည မွာ အူ လိုက္တဲ့ နာဖ်ားေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အသံလို၊
ငါ ဆြဲဆြဲ ငင္ငင္ ေဆြးေျမ့ေျမ့ သြားရေတာ့မယ္။
ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတဲ့ နင့္ရဲ႕ ပါးျပင္ထက္
လက္နက္ႏိုင္ငံၾကီး ထူေထာင္ ဖို႕အထိ
ငါ မမိုက္မဲခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီ မမိုက္မဲ ခဲ့တဲ့ လူငယ္ . . .
ေသြးစက္လက္က်တဲ့ ဒိုင္ယာရီ တစ္အုပ္ကို ကိုင္လို႕ . . . ။
အဲဒီ မရဏ ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး
လမင္းကေလး သာ ေနမလဲ . . . ေမႊး ။

ေနာင္ ဘ၀ ဆိုတာ ရိွခဲ့ရင္
ဆြတ္ပ်ံ႕ ေနတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ငါတို႕ေတြ စကားေတြ
အမ်ားၾကီး ေျပာၾကမယ္။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့၊
နတ္သမီးရယ္ . . .
ငါ့ရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္ကို လွည္႕ျပီး ျပံဳးေနေပးပါ။

စိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းမဲ့ ညေတြၾကား၊
ေႏွာင္းေလ ကို ငါစီးလို႕ ထြက္ခဲ့ျပီ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မင္းလက္ ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားခ်င္ေပမဲ့ . . .
လက္ျဖန္႕ၾကည္႕ေတာ့ ပူေႏြးေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ။
ဒီက ညီမ . . .
ကိုယ္ . . .
လက္ ဗလာနဲ႕ ခရီး ဗလာ ကို ထြက္ခဲ့ျပီ ။ ။ ။

လင္းနီညိဳ ေရးသားသည္