ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔
နားကပ္တစ္ဖက္နဲ႔
ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္သူမွ အက်ဴးေက်ာ္မခံႏိုင္တဲ့စိတ္နဲ႔
မတန္ရင္ ဘာမွ မယူဘူး

ဆုပ္ကိုင္ထားစရာလက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးတစ္စံုနဲ႔
ေငးၾကည့္ယစ္မူးခဲ့ရတဲ့ပန္းႏုေျပေျပႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔
ေလာကဓံရဲ႕အနက္အဓိပၸာယ္ဟာ ငါ့ကို မစြန္းထင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး

လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ႏႈတ္ခမ္းကို အေတာင္ပံတပ္ၿပီးရယ္မယ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို ကုန္ေစ်းႏႈန္းအတိုင္းထား
ကိန္းဂဏန္းေတြအေၾကာင္း မစဥ္းစားဘူး

မေရာင္းဘူး
ငါ့အသည္းႏွလံုးကို မေရာင္းဘူး
ငါ့အႏုပညာကို မေရာင္းဘူး
ေထာက္ထားညႇာတာမႈေၾကာင့္
ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္
ေငြေရးေၾကးေရးေၾကာင့္
ငါ့ကိုယ္ငါ ခ်မေရာင္းႏိုင္ဘူး

ငါ့အတၱအတိုင္း ငါ့ဘ၀ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ လြင့္ခဲ့
ငါ့မာနအတိုင္း ငါ့႐ွင္သန္မႈ ေခတ္ကို ဆန္တက္ခဲ့

ငါ့ရင္ငါ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကုတ္ျခစ္
ရဲခနဲပန္းထြက္လာတဲ့ေသြးဟာ အနီစစ္တယ္
ဒီမွာ!!!
ငါ့လက္နဲ႔ေရးျခစ္လိုက္တဲ့ကဗ်ာတိုင္းဟာ ေ႐ႊျဖစ္တယ္

အဲဒီလို
ျပန္လည္မ၀င္စားႏိုင္ေတာ့တဲ့
ငယ္ဘ၀ရဲ႕လိပ္ျပာလွလွသိကၡာေတြ

ကိုသွ်ား