ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြၿပိဳက်သလိုမ်ဳိး
အဲဒီ့ စ်ာပနက ဆိုးေကာင္းဆိုးမယ္ ။

ဟိုနားက ျဖဴျဖဴ
ဒီနားက ျဖဴျဖဴ
အဲဒီ့ အုတ္ဂူေတြၾကားမွာ
ငါ့ အတၱျပာေတြနဲ႔
သြန္းထုခဲ့တဲ့ မွတ္တိုင္တစ္ခုရွိလိမ့္မယ္ ။

လမ္းေပၚက ပန္း
ၾကမ္းေပၚက အခန္းထဲမွာ
လြမ္းသူ႔ပြဲလည္း ရွိလိမ့္မယ္ ။

မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ
လာေကာင္းလာမယ္ ။
အားနာပါးနာ
လာၾကသူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္ ။

ေသခ်ာတာက
ေကာင္းကင္က စည္တီး
ေျမႀကီးက မီးဖိုေပးလိမ့္မယ္ ။

ဘယ္ကိုမွ သယ္မရတဲ့အရာေတြေဘးမွာခ်
ပင္လယ္လိုေတာ့ ငိုမျပပါနဲ႔ …
စ်ာပနပြဲမွာ မုန္တိုင္းစဲမယ့္အခ်ိန္ကို
ေစာင့္မေနခ်င္ဘူး … ။

ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မရႈပ္ခဲ့ဖူးဘူးဆိုေတာ္ၿပီ ။

မီးခုိးေတာင္တူးေတာ့မယ္လား
ဒါဆို
တစ္ဆိတ္ေတာ့ … ၿမိဳခ်
ဒီကဗ်ာကို ရြတ္ျပၾကပါ ။

အဲဒါဟာ …
အရာအားလံုးအတြက္
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းပဲ … ။

ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြၿပိဳက်သလိုမ်ဳိး
အဲဒီ့ စ်ာပနက ဆိုးေကာင္းဆိုးမယ္ ။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ …