(၁)
မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့
သႀကၤန္ပ်က္ေလးဟာလည္း
ဧပရယ္မွာပဲ
သူလုိကုိယ္လုိ စဲသြားတယ္။

လက္ဖဝါးေပၚက ထီးရုိးေလးဟာလည္း
မရဏဖြားေလးပဲမုိ႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး
ထြက္ေျပးသြားတယ္။

ဒီလုိနဲ႔…
ဧပရယ္ေသဆံုးတာ
ၾကာၿပီ။

(၂)
လမင္းမရွိတဲ့ညဟာ
စာအုပ္ထဲကိုခဏခဏေမွာက္က်ေနတဲ့
ပြဲခ်င္းၿပီး   ရင္ဘတ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။

လြမ္းတယ္..လမင္းေရ
(သက္တံ့ေလးလုိ)ငါက
တစ္ျခမ္းထဲျဖစ္ေနလည္း
လြမ္းရမယ့္ေကာင္မုိ႔
တစ္ျခမ္းစာေလးပဲ ပီပီသသလြမ္းတယ္။

နင္ကေတာ့သိမွာမဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ဝါးၿမိဳရတဲ့ကိစၥက
သိပ္ႀကီးက်ယ္လွတယ္ေတာ့လည္း
ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ
ဒါေပမဲ့…
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ

ေၾကြခါနီးေႏြထဲမွာမွ
ရဲေနေအာင္ပြင့္ခ်င္တဲ့သစ္ရြက္ေလးက
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ေနာင္တရလုိက္သလုိမ်ိဳး
ငါကလည္း တစ္ခါသံုးအခ်စ္ကုိမွ ယံုစားခဲ့မိတာကုိး…တဲ့။

(၃)
လမင္းသာမျငဴစူဘူးဆုိရင္
ကြ်န္ေတာ္လည္းျဖဴခ်င္ပါတယ္လမင္းရယ္
ေကာင္းကင္ေအာက္မွပဲ ရုိ႕ရုိ႕ေလးဝပ္တြား
ေသမိန္႔ခ်သံေတြဟာ
ဓါးသြားအတြက္ေတာ့…ခါးပါတယ္။

ဆည္းလည္းေလး ၄၅ ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းသြားသလုိ
ေဆာင္းကလည္း ႏွင္းမက်ဘဲ
ေကာင္းကင္မွာ…
တြဲေလာင္းေလးခုိထားတယ္
၂၀၁၀ျပကၡဒိန္က
လူလိမ္မေလးတစ္ေယာက္လုိေပါ့။

သူမမွာ ေဆာင္းသားမစားတတ္တဲ့
အက်င့္ဆုိးေလးရွိတယ္
ကြ်န္ေတာ္က
သႀကၤန္နဲ႔ခဏခဏ ရန္ျဖစ္သလိုမ်ိဳးပဲေပါ့
ခုေတာ့လည္း
စာရြက္ထဲမွာပဲ ကြင္းခတ္ၿပီး
လြမ္းလြမ္းေနရတယ္… လမင္းရယ္။

(၄)
ကြ်န္ေတာ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေန႔မွာ
လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တယ္
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ဆြဲထုတ္ၾကည့္မိေတာ့
မွတ္စုစာအုပ္က ပါမလာဘူး
(အဲဒီ့ေန႔က ဆရာမက သံုးခ်က္ရုိက္တယ္)။

တကယ္ဆုိ…
ငါဟာ ေဆာင္းေၾကာက္တဲ့
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္
ေန႔မွာလည္း ငါပဲပူခဲ့ရ
ညမွာလည္း ငါပဲေမွာင္ခဲ့ရ
ဒီလုိနဲ႔လကြယ္ေန႔တုိင္း
ဘယ္ဘက္လက္ထဲက မီးအိမ္နဲ႔
လမင္းကိုလည္း လင္းထိန္ေစခဲ့ခ်င္သူေပါ့။

ငါ့ကို အတၱလုိ႔ေခၚလည္းရပါတယ္ လမင္းရယ္
ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ အတၳဳပၸတၱိနဲ႔
ေႏြရာသီမွာလည္း
ရင္ဖြင့္ၿပီးလြမ္းရတာေပါ့။

ထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ရင္ေတာင္
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကြးသ႑ာန္ေတြနဲ႔
လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့အထိ
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာပဲ
ေဘာင္ခတ္ၿပီး ငါ..ေနခဲ့လုိက္ပါ့မယ္။

(၅)
အႏုိင္ပိုင္းသြားတဲ့သူဟာ
အႏုိင္ရသူတဲ့လား လမင္းေရ…

ဒါဆုိရင္
ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးေၾကြမြစုတ္ျပတ္ေနသည္အထိ
(ငါ)
လက္ခုပ္တီးျပခ်င္မိပါေသးတယ္။

နီညိဳေရာင္ စစ္တလင္းမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္တုိက္ၿပီးမွရတဲ့ အလြမ္းဆုိတာ
အရွံဳးသမားအတြက္
ႏွစ္သိမ့္ဆုတဲ့။

အိပ္မက္ေတြမေၾကြခင္အထိေတာ့
ငါလည္း
အဝါေရာင္သမ္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။

အခ်စ္ဆုိတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ပါးသြားတဲ့ ေရႊရည္စိမ္လုိ႔သာ
လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးခ်လုိက္ပါေတာ့…

ငါေသရင္သာ
လမင္းထဲမွာျမွဳပ္ေပးပါ လမင္းရယ္။

(၆)
နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္း
ဂစ္တာအုိေလးလည္း
သီခ်င္းဆုိတတ္သြားတာ ၾကာေပါ့…
မုတ္သုန္ေလထဲမွာ
မုန္တုိင္းနဲ႔မတုိးခင္ထိ
ငါေပ်ာ္ေနမိတာဆန္းလား…

ရင္ဘတ္သမားမုိ႔
ဝင္တာမီယာအေၾကာင္း
စာလံုးမေပါင္းတတ္တာ ဆန္းလား…

ပုဝါပါးေလးမုိ႔
အစြန္းအထင္းမခံတာ ဆန္းလား…

မုိးရြာသလုိ
ေဆာင္းရြာခြင့္မရွိတဲ့ေခတ္ကေတာ့
ဆန္းပါတယ္လမင္းရယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကပဲ
ညြတ္ကိုင္းေကြးယွက္
အလြမ္းေတာင္အသက္ႀကီးလာတာ
ဘာလုိလုိနဲ႔ပါပဲေလ
ဓားသြားေတြဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ပ်ားရည္ထဲ
ေပ်ာ္ဝင္ေနမိမွေတာ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်ိဳလွပါတယ္လုိ႔
ဘယ္လုိေျပာျပရမလဲ…
ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္
သိပ္ရယ္ရတာပဲလမင္းရယ္။

(၇)
ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ဖေယာင္းတုိင္ေလးက
ေႏြကိုႀကိဳေနသလုိပဲ
ငါလြမ္းရင္းေဆြးေနတဲ့ဘဝမွာ
နင္ေပ်ာ္ပါေစ…

ၿပီးေတာ့
ေလႏုေအးေလးက ဆံစအဖ်ားကို
တစ္ျပႏွစ္ျပတုိက္ခတ္ၿပီး
ေဆာ့ကစားပါေစဦးေတာ့

မခ်ိဳလည္း ၿပဳိခြင့္ရရုံနဲ႔
ေက်နပ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ႏွစ္ခ်ိဳ႕သစ္ပင္ႀကီးက
ေလးတိေလးကန္ႏြဲ႕ယိမ္းျပတုိင္း
ခပ္မႈိင္းမႈိင္းလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကဦးစို႔

ကမၻာဦးကက်မ္းမွာ
ငါဟာ
ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ႏွင္းစက္ေတြအျဖစ္
ေရာယွက္ ပတ္သက္ေနဦးမယ္
တကယ္ပါလမင္းရယ္
မေလာင္တတ္တဲ့ ေငြ႕ရည္ဟာ
မုတ္သုန္နဲ႔ႀကံဳတုိင္း
ၿပိဳေနက်ဆုိတာေလး…
(ႀကံဳရင္)
လမင္းကိုထပ္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ေနပိုင္
၂၅.၁၂.၂၀၁၁