(ကၽြန္ေတာ္ ..ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း

တေၾကာင္းစ..ႏွစ္ေၾကာင္းစ….ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္

ေရးခ်င္တယ္…ဒါေပမယ့္..အရာရာ အသံုးမက်တဲ့ကၽြန္ေတာ္……………….)

လက္မကမ္းခင္ကတည္းက

ငမ္းငမ္းတတ္…

လွမ္းမိတာလည္း…ကၽြန္ေတာ္!

အျဖဴအမည္း မသဲကြဲခင္ကတည္းက…

အလြဲအလြဲအေခ်ာ္အေခ်ာ္

အလြမ္းေတြနဲ႕…အမွတ္မရွိတာလည္း…ကၽြန္ေတာ္!

ဘာကိုမွမသိေသးပဲ….

ဘာတခုမွ…မသိႏိုင္ေသးပဲ….

အနားရွိေပးမယ္ဆိုရင္ပဲ…ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္…

ဘာလုပ္လုပ္

ဘာေျပာေျပာ ယံုေနတတ္ေတာ့တာ

အထီးက်န္ျခင္း နကၡတ္..ၾကီးစိုးမွုေတြလြန္ကဲလို႕ပဲျဖစ္မွာပါ..

ေတြး..

အေတြး..မဆံုးခင္ပဲ…ကြန္ေတာ္..အေ၀းဆံုးလြင့္ခဲ့..

ယံုလြယ္တတ္တာ….အက်င့္ကိုးဗ်…..

(ဆိုေတာ့လည္း..)

လွည့္စားခံရျခင္းကို ဆုလာဒ္တခုအျဖစ္..

သိမ္းပိုက္ထားမိခဲ့တာလည္း……ကၽြန္ေတာ္!

ခ်စ္တယ္….

ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႕စကား….ဆယ္ကမၻာျခားေစခဲ့ဦး

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္က ၾကား….ေန မိတုန္း…..

အရင္လို..

အရင္အတိုင္း…

ခ်စ္ဆဲ..ခ်စ္ျမဲ..အသစ္လဲျခင္းေတြ ..

စက္ဆုပ္လို႕…

တစ္ရက္ တစကၠန္႕ေတာင္ ေမ့မရ..ေမ့မျပစ္ႏိုင္ခဲ့တာလည္း….ကၽြန္ေတာ္!

ႏွစ္တရာထပ္ …လြမ္းေတးမွာ…

လက္ခုပ္သံမဲ့ခဲ့ေပမယ့္

အသည္းညွာ..စ်ာပနာအတြက္…

ရည္စူးသခင္ …သာ. ေရစက္ခ်မယ္ဆို

အရင္တိုင္းထက္……

…………

……………

လက္ရွိ..လြမ္းေတး…ေတြ ထက္..

ပို..သာ…လို႕..က်ဴး…..

အခ်စ္ရူးၾကီး…ဘ၀ကို….ေပ်ာ္ေငြ႕…

အစြဲအလမ္းေတြထဲ အျမဲ လမ္းမွားေနမွာလည္း..

ကၽြန္ေတာ္ သာ ပဲမို႕

ရည္စူးသခင္ ရယ္..

တၾကိမ္တခါမွ်…မ်က္ႏွာသာ မေပးပါနဲ႕……..

အရင္ တုန္းက ထက္ ပို မုန္းလုိက္ စမ္းပါ ကမၻာ ဆံုး တဲ့ထိ။

(ကၽြန္ေတာ့္ကို…ၾကိဳးအျမဲဆြဲမေပးႏိုင္ပဲ…ေလ်ာ့လိုက္တင္းလိုက္…

ေဆာ့ကစားျခင္းမျပဳပါနဲ႕ေတာ့..စြန္႕ပစ္ခံရျခင္းေတြ…မ်ားလွျပီမို႕

အေမွာင္ထဲမွာ တေယာက္ထဲ လြမ္းေတး ဖြဖြဆိုခြင့္ျပဳပါ.

ကၽြန္ေတာ္..ခင္ဗ်ားကိုေၾကာက္တယ္)