“သခင္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ေနဘုရားျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ သခင္ေပ်ာ္ေသာ ထိုနံနက္ခင္း၏ “သမင္မေလး” သာျဖစ္ခြင့္ရလိုပါ၏။ သခင္ေပးၿခံဳလႊမ္းေသာ ေရာင္ျခည္အေပါင္းတို႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ေပၚတြင္ အတိုင္းအဆမရွိ ေရႊရည္ယိုဖိတ္လွ်က္ ဘ၀င္စိတ္ၾကည္ႏူးခြင့္ ရလိုပါ၏။ သခင္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏လဘုရားျဖစ္ခဲ့ပါမူ ကၽြႏု္ပ္သည္ သခင္ေပ်ာ္ေသာ ထိုညခင္း၏ “ယုန္မေလး” သာျဖစ္ခြင့္ရလိုပါ၏။ အကယ္၍သာ ညိဳရီေနရိပ္ ညခင္းတိတ္ေအာင္ သခင္ဆိတ္ကြယ္ခဲ့ေသာ္ ညွိဳးေရာ္ႏြမ္းလ် တမ္းတစိတ္ႏွင့္ ဆုေတာင္းၿမိဳသိပ္ ငိုအိပ္ခြင့္သာ ရလိုပါ၏။”
ဆုေတာင္းသံတို႔သည္ တိုးတိတ္ပ်ံ႕လြင့္လွ်က္ အေမွာင္တြင္းသို႔ နစ္ဆင္းသြားသည္႔ႏွယ္ ……. ဝိညာဉ္ဆိုးမ်ားက တစ္ေလာကလံုးအား လွည္႔စားရန္ မုသားကို အသက္သြင္းခ်ိန္တြင္ က်မကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို စိတ္လိုလက္ရ ခင္းက်င္းေနမိသည္ …. ရိုးသားစြာ ခင္းက်င္းမႈအေပၚ ေသာမနႆ မျဖစ္တတ္ေသာ အလိုမျပည္႔သူမ်ားအတြက္ အားနာသမႈျဖင့္ တစ္ခုမက်န္ ေခါက္သိမ္းခဲ့ရံုသာ ရွိေတာ့သည္…. အာရုဏ္ဦးတြင္ ေမွာ္ပန္းမ်ားပြင့္ေသာအခါ ေျမႀကီးႏွင့္ပင္လယ္တို႔သည္ က်မအတြက္ အမဂၤလာပင္ …. ဂတိနိမိတ္သေဘာ မေစာေၾကာမိ၍ ေသာကေျငွာင့္ဗ်ာပါေတြ မာန္ဖီၿပီး၀င္လာေလၿပီ …. ခြာကြဲေသာ္လည္း မသန္႔ရွင္းေသာ ၀က္၏ႏွာေခါင္းဖ်ားက ေရႊတန္ဆာတို႔ကား ရႊံ႔အလူးလူးျဖင့္ ၀င့္ၾကြားေနေလဟန္ ….. ဒြိစံုသေဘာတရားမွာ မေပ်ာ္၀င္ခ်င္ေတာ့ေသာ မီးခတ္ေက်ာက္ပမာ ကိုယ့္ဂုဏ္သတၱိကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထား ပစ္လိုက္သည္ ….. သဒၵါအခ်ိဳးမက်ေသာ စာတိုေပစမ်ားကား ပင္လယ္ေသထဲမွ စာလိပ္မ်ားလို စုန္းစုန္းမျမဳပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ ….. တစ္ေန႔တျခား တိုးလာေတာ့မယ့္ အေရးအေၾကာင္းတိုင္းဟာ သခင့္ရဲ႕ ပေယာဂႏွင့္ ကင္းဟန္မတူၾကေပ …. ညႊတ္ႏူးေသာစိတ္အလ်ဥ္ျဖင့္ သခင့္လက္အစံုကို ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ ဂါရ၀ျပဳခ်င္စမ္းပါဘိ ….. စိတ္အကြယ္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကမ္းလင့္မိတဲ့ လက္အစံုက ေဆးေရာင္စံုေတြၾကား လက္သည္းခြံေလးေတြ မရွဳမလွ ….. အညွိဳးတႀကီး ေကာက္ေကြးတတ္လာေသာ ဆံႏြယ္ေတြကိုမွ ၀က္မွ်င္ဘီးက မခိုးမခန္႔ေလဟန္ …… ရႊ႕ံပုပ္ေလး တစ္စက္သာျဖစ္ပါေစ သခင္ …… စင္ၾကယ္သူအဖို႔မွာ သူ႔က်ီဆယ္မႈဟာ ႏွလံုးနာရစၿမဲပါ ….. အေလ့မတူတိုင္းလည္း ေတြ႔သူရန္သူ မထင္တတ္သူပါသခင္ ….. အဖ်က္အေမွာက္တိုင္းမွာ မခ်ိတင္ကဲမာယာေတြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္ႏႈန္း မတိုင္းတာမိခဲ့သူမို႔ ….. ဘုရားသခင္ပဲ သိပါေစ ….. ဘုရားသခင္ပဲ ေတြ႔ပါေစေလ ….. ေမွာ္ပန္းေတြ မတံုးသေရြ႕ေတာ့ သခင္နဲ႔က်မ ဘ၀ကို ေမထုန္မဲ့ ႏြယ္တစ္ႀကိဳးနဲ႔သာ တစ္ညၿပီးတစ္ည ယွက္တိုးရစ္ပတ္ထားၾကစို႔ရဲ႕ …..