ကၽြန္ေတာ္…………………………………….
ဒီည……………………………………………
တစ္ျခမ္းပဲ့ လမင္းေလးနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္..၊
အရိပ္က်တဲ့ အနာဂတ္ထဲကို အဝင္
လူကို ဟိုထင္ ဒီထင္နဲ႔…၊
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ရတဲ့
ဟိုးးးးးးးးးက ေကာင္းကင္
သူမဆင္တဲ့ ဝကၤပါေလာက္မက်ယ္ဘူး..။။

ဒုကၡဆိုတဲ့ သနပ္ခါးကို လိမ္းျခယ္
စၾကၤာဝဠာ အလည္က ပိုးစုန္းၾကဴးရဲ႕အလင္းနဲ႔
စာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့တယ္..၊
ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္..
(အခု……………………….)
ဒီစာကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ဖတ္ေနတယ္..။။

ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ ျပကြက္တစ္ခု
အိပ္မက္ထဲမွာလည္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔
ဒီမိန္းကေလး ရက္ရက္စက္စက္လွတယ္…၊
မ်က္လံုးဖြင့္ျပီး ဂစ္တာတီးေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးမွာ မၾကားရပါဘူး…၊
ဒီႏွလံုးသားက ခါးသီးမွဳေတြ…..
ဟိုစားပြဲေပၚက သၾကားဗူးထဲဝင္ေနတယ္…။။

ဒဏ္ရာအစုပ္ကို အဟုတ္လုပ္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ထုပ္ၾကြားမယ္…..
(လြန္းခဲ့ေသာ…20.-.-)၊
ေဖေဖၚဝါရီ 14 အတြက္ တစ္ရက္အလို
ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးသား ကမ္းပါးျပိဳတယ္..၊
ကၽြန္ေတာ္မငိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အစား
အေမ့မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဆားေတြကငိုေပးတယ္…။။

အတိတ္၊အေဟာင္း ကို ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္မလဲ…?
အသဲကြဲတဲ့ သရဲ တစ္ေကာင္
တေလာကလံုးကို လိုက္ေျခာက္ေနတယ္…၊
ဘယ္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္လဲမသိဘူး…
လမင္းေလးတံခါးေခါက္မွ
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာ ႏိုးမယ္……။။    ။။
                                        ေဇာ္သက္ဦး