အရိပ္ … ေကာင္းကင္ေပၚက အရိပ္ … ေလထုထဲက အရိပ္ … သို႔ေသာ္ “အရိပ္” မွ်သာ …
မီးမထြန္းတဲ႔ ငါ့နံရံေပၚေတာင္ အရိပ္တခ်ိဳ႕ ထင္ဟပ္ … ရယ္ေမာျခင္းျဖစ္တည္မႈထက္ အျပဳံးက ခက္ခဲခဲ႔တယ္ …
ေရထဲမွာ အရုပ္ေရး …အရိပ္ထဲ အေရာင္ေတြ စြန္းထင္
ေခတ္ေဟာင္းက ဒႆ ထက္ .. ေခတ္သစ္မွာ ဒသမ က ပုိ ေက်ာ္ၾကားခဲ႔ …
ပုလင္းအလြတ္တခ်ိဳ႕ ေမြးဖြားဖို႔ ဖန္ခြက္အလြတ္တခ်ိဳ႔ ေပၚေပါက္ရဲ႕  …
“ေန”မဟုတ္ဘူး … ငါသိတယ္ ..”လ” မဟုတ္ဘူး … ကၾကိဳး ကကြက္တခ်ဳိ႔ေတာ့ ဆန္းသစ္စြာ …
တညတာ ၾကည္႔ရႈခြင့္အတြက္ တစ္ဘ၀စာ ရင္ခြင္တစ္ခု ရင္းရတဲ႔ “ခ်စ္ျခင္းရဲ႔ ျပဇာတ္”
လက္ျပသူတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္း သေကၤတ … ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္သူတုိင္း လက္မျပတတ္ဘူး ကဗ်ာ …
သြားသူသြား … လာသူလာ … ထားသူထား … ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ .. တိတ္တိတ္ကေလး .. နာ …
အေငြ႔ မထြက္ဘူး … အလင္းမေတာက္ဘူး ကဗ်ာ …
ဒီရဲ႕မီး … ဒီရဲ႕ ဒါဏ္ရာ … ဘာနဲ႔မ်ားျငိမ္းသက္ခြင့္ …
သိမ္းမထားေပမယ့္ ခုထိ ပုိးသယ္ဆဲ …  ဟိုး အထဲထိ နက္ခဲ႔တယ္ထင္ရဲ႕ ကဗ်ာ …
ငါ့လည္ထက္ ခ်ည္ေႏွာင္ထား သံေယာဇဥ္ၾကိဳးထက္ ဘယ္အရာက ပုိခိုင္ျမဲခဲ႔ …
စားဦးစားဖ်ား မဟုတ္ … ဓါးဦးဓါးဖ်ား တခ်ိဳ႕ မက္မက္ေမာေမာစားသုံးခဲ႔တဲ႔ ငါ့ႏွလုံးသားထက္
ေသခ်ာတယ္ကဗ်ာ … ငါနင့္ကို ပက္ပက္စက္စက္ လြမ္းတယ္ …