ေသသြားမွ ေမ့တာမဟုတ္ပါဘူး စတည္းက ဆံုးခဲ့တာ
ကဗ်ာမွာ သံေယာဇဥ္ကိုလာရွာရင္ ခင္ဗ်ားလြန္တာေပါ့
တစ္ခါတစ္ေလနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့မိျခင္းေတြဟာ အေကာင္းဆံုးအေၾကာင္းျပခ်က္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္တက္နင္းသြားတယ္
ေရွ႕နားက စက္မႈဇုန္မွာ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြ ထြက္ေနတယ္
မီးခုိးျဖစ္ရတာခ်င္းအတူတူဆိုရင္ ငါ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးကကံၾကမၼာျဖစ္သြားၾကျပန္ေရာ သံခင္းတမန္ခင္း စကားလံုးေတြကို ျငင္းၾကတယ္
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ ၾကာလာေတာ့လည္း ေမ့ခ်င္ခ်င္မုသားေတြအတြက္
ႏႈတ္ဖ်ားေတြကို ျပန္ေတာင့္တေနမိ ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်ိန္စာသင့္စကားလံုးေတြ သူတို႔က
ထပ္ခါထပ္ခါသံုးၾကတယ္ ဦးတည္ခ်က္မဲ့/ကာရန္မဲ့/ဥစၥာမဲ့/သိကၡာမဲ့/ရိုးသာမႈမဲ့/ပညာမဲ့/
သစၥာမဲ့/မဲ့ မဲ့ မဲ့ ေနာက္ဆံုး ဒါေပမယ့္ေတြအထိ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အၿငိဳးႀကီးလြန္းသူေတြ
ဘာက်န္ေသးလဲ ေျပာ အဲဒီ့လိုေတြနဲ႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္ေနမိ
ဥၾသနဲ႔ ပိေတာက္နဲ႔ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔မႈေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ေၾကြက်မႈနဲ႔ အသဲကြဲမႈေတြလိုလို
လြမ္းစရာေတးသံေတြပဲဆိုဆို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ သံစဥ္တစ္ခုနဲ႔ ကူးလူးေနတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔
ႏွလံုးသားထဲအထိစိမ့္၀င္ပ်ံႏွံလာေအာင္ ႏွစ္သစ္ကူးရန႔ံက ဘာလို႔ဒီေလာက္စြမ္းေနရတာလဲ
အဲဒီ့ရာသီကို မေနခ်င္ပါဘူးဆိုလည္း မ ေနလို႔မွမရပဲ
ဒါ စိမ့္၀င္ၿပီးေဖာက္ထြက္သြားတဲ့ အေတြးတစ္စရယ္ပါ
ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား မရလိုက္ရင္ေတာင္ ဒါႏွလံုးသားရဲ႕ပဲ့တင္သံစစ္စစ္ပါ
အခုေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြက တစ္ဆိတ္ ေစာလြန္းတယ္