ခရီးထြက္မိတဲ့ ႏွလုံးသားက
ေလတုိက္မိတဲ့ သစ္ကုိင္ပမာျဖစ္ခဲ့
မေၾကျငာခဲ့တဲ့ ရင္ခြင္အရိပ္ေအာက္
ခ်ည္ေနွာင္ၾကဳိးတခုလုိ ေႏွာင္ဖြဲ႔ခဲ့ရင္း
ေဆးစက္က်ရာ ေရးစပ္မည့္
ကဗ်ာေတြလည္း ေႏွးေကြးခဲ့ျပီ….။

ျဖဴစင္ရုိးသားတဲ့ အသိဝိညာဥ္ေတြလည္း
ေဆးဆုိးပန္းရုိက္ ကာလာေတြသာ ခ်ယ္သရင္း
ကမၻာတစြန္းတဖက္က မျမင္ႏုိင္တဲ့
ႏွလုံးသားခုန္ႏႈန္းေတြ ႏုိးၾကားခဲ့
ကာလနဂါးလုိ အလန္႔တၾကားျဖစ္ခဲ့တဲ့
စိတ္အသိေတြက ေမတၱာလြင္ျပင္ကုိ
ခရီးသြားခဲ့မိ မၾကာမွီ…..
ခြဲခြာေတာ့မည့္ သစ္စိမ္းက်ဳိးတခုက
မ်က္ရည္လြင္ျပင္မွာ ပ်ံဝဲေနဆဲ…။

ဒီလုိနဲ႔ အတိတ္ေတြကုိ
ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနဆဲ
အေဝးက ခရီးသြားဧည့္သည္ကုိ
ၾကဳိဆုိမိခဲ့တဲ့ ရင္ခြင္အိပ္ယာထဲ
အခုေတာ့လည္း သူငုိေနခဲ့…။

မနက္ျဖန္ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္
ပန္းေတြအတူေကာက္ရင္း အျပဳံးနဲ႔မ်က္ရည္
ႏွလုံးထက္က သက္ေသေတြနဲ႔
မမုန္းမဖက္တဲ့ လက္အစုံက
ကုိယ္စီရင္ခြင္မွာ သုိင္းဖက္ၾကရင္း
ေဝဒနာခရီးတခုနဲ႔ သူခရီးဆက္ခဲ့ေပါ့….။

၁၄ ရက္ေန႔ ေဖာ္ဖာဝါရီဆုိတာ
ႏွလုံးသား အကၡရာေတြကုိ
ေရးစပ္ၾကတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ဆုိေပမဲ့
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ ေပးဆပ္မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ေဝဒနာလမ္းဆုံးတခုကုိ အဓိပၸာယ္မဲ့
အထီးက်န္လက္နဲ႔ အလြမ္းေတြသုိင္းဖက္လုိ႔
မေရရာတဲ့ ခရီးအေဝးကုိ ေရာက္ရွိခဲ့ေပါ့…။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း

http://www.myatminnpoem.blogspot.com