ခြက္ထုိးခြက္လန္ ငိုမယ္လုပ္ကာမွ ဒဏ္ရာေတြက အႀကမ္းမခံေတာ့ဘူး၊

စကားလံုးေတြလည္း ရူးတတ္ၾကပါတယ္၊ ကဗ်ာေတြလည္း ရူးတတ္ၾကပါတယ္၊

သိပ္ေတာ့လည္း မထူးပါဘူး၊ ဒီကဗ်ာေရးသူ ကိုယ္တိုင္လည္း ရူးတတ္ပါတယ္၊

မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မယ္၊

ၾကယ္ေတြမရွိတဲ့တိုင္းျပည္ေရာက္ရင္ ပပ၀တီကို ခဏေလာက္ေခၚခဲ့ေပးပါ၊

အင္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီ မသိတဲ့ ရာဇ၀င္တစ္ေစာင္ရဲ႕ျပန္တမ္းကို ငါရြတ္ျပေနခ်င္မိ၊

နင္ သိပါတယ္၊

ငါဆိုတာ အေတာင္ခၽြတ္ယံုနဲ႔ ေဇာက္ထုိးပ်ံတတ္တဲ့ငွက္တစ္ေကာင္၊

ၾကယ္ ေယာင္လည္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတယ္၊

နင္ မရွိတဲ့သကၠရာဇ္ေတြလည္း ေမွာင္ခဲ့ဖူးတယ္၊

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြက ငါ့ကိုစူးစူး၀ါး၀ါးပဲ ေဟာင္တယ္၊ အဲဒါေတြက ေဟာင္းတယ္၊

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုက ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊

လူမသိသူမသိ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို တံဆိပ္ကပ္ရင္း၊

ထိပ္နားမွာ ပိတ္ရပ္ေနခဲ့တာက ဘယ္သူလဲ (ဗီလိန္)၊

ေသခဲ့ပါၿပီ၊ မိုနာလီဇာလည္းေသခဲ့ပါၿပီ၊ ပပ၀တီလည္း ေသခဲ့ပါၿပီ၊

ငါ့ မွတ္စုထဲမွာ နင္တစ္ေယာက္က လြဲရင္ က်န္တာအားလံုးေသခဲ့ပါၿပီ၊

ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္မယ္၊ ဟား ဟား ဟား ဟား

ဒီစာ၊ ဒီကဗ်ာ၊ ဒီကမၻာမွာ၊

‘ ဒီ ’ ေတြအားလံုးက အမွားဆံုးပါပဲ၊

တန္းစီမယ္ဆို ‘ ဒီ ’ ေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ငါ တစ္ေယာက္ပဲရွိလိမ့္မယ္၊

လကြယ္