ေမွာင္ညိဳ႕မႈိင္းေနတဲ့ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ဘ၀ကိုျမင္ၾကည့္ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္းေတြးမိမွာေပါ့

နာက်ည္းမႈဆိုတာေတြက ထမ္းထားလို႔ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္သလုိ

ေပါက္ကြဲမႈသီအိုရီေတြမွာလည္း ဘာဆင္ေျခမွမရွိခဲ့ (သူမ်ားေတြအတြက္မသိေပမယ့္)

ဘ၀ဆိုတာႀကီးက ေဂၚလီလံုးသာသာရယ္

အႏွိမ္ခံဆိုတာ အူ၀ဲဆိုတည္းက ေမြးရာပါအမွတ္အသား

မိဘႏွစ္ပါးကလြဲရင္ အားလံုးရဲ႕ အပယ္ခံၿဂိဳလ္သားေလးလား

ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ အငယ္ဆံုးနဲ႔ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔အႏိုင္ဆံုး အဲဒီ့လိုနဲ႔ လူေတြပယ္တဲ့

လူဆိုးေလးတစ္ေယာက္ အပယ္ခံရင္းလမ္းေဘးကို ပိုေရာက္လာတယ္ (ဆန္းသလား)

ေတေလလို႔ေျပာတိုင္း ပ်က္စီးေနပါတယ္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္မယ္

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္

အေဖာ္မြန္စာအုပ္ေတြရွိတယ္

မိတ္ေဆြအျဖစ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြလည္းရွိတယ္

ဂစ္တာရွိတယ္

ကဗ်ာရွိတယ္

ထို႔ေၾကာင့္     ထုိ႔ေၾကာင့္ေတြလည္းရွိတယ္

ေအာင္ျမင္မႈကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈလည္းရွိတယ္

လူေတြကို ကူညီခ်င္စိတ္လည္းရွိတယ္

တိရိစာၦန္ေတြအေပၚ စာနာစိတ္လည္းရွိတယ္ ၿပီးေတာ့

အခ်ိန္ေတြလည္းရွိတယ္ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေဖျမင့္ရွိတယ္

ဆရာပီမိုးနင္းရွိတယ္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရွိတယ္

အဂၤလိပ္စာညံတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာသာျပန္ေတြလည္းရွိတယ္ (ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္)

ခင္ဗ်ားက အခ်ိန္ျဖဳန္းသူလို႔ ေျပာခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား (ေျပာခ်င္တာကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ)

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လူေျပာသူေျပာနည္းတဲ့ လူေတေလေတြရဲ႕နားလည္မႈလည္းရွိတယ္

ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အသက္ရူသံေတြျပင္းေနၿပီလား (နဲနဲေလ်ာ့ဗ်ာ)

ေဒါသဆိုတာ မ်ဳိခ်ရခက္တဲ့ ေလးေထာင့္ပုံေလာက္စာလံုး

သံုးလိုက္တဲ့အခါတိုင္းေထာင့္ေနတယ္မဟုတ္လား

(ၾကားလား) ခင္ဗ်ားၾကားလိုက္မိလား

လူအမ်ားရဲ႕ ငိုညည္းသံေတြ ၿပိဳက်လုလုခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရႊေတာင္ႀကီးေတြ

အိုစျပဳလာတဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ

ကၽြန္ေတာ္က ေတေလပါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားကို ယံုမွားသံသယထားလို႔လည္းရပါတယ္

လူဆိုတာ ကို္ယ္တိုင္စိုက္ပ်ဳိးသေလာက္ေတာ့ ပြင့္ေ၀ၾကတာပဲမဟုတ္လား

ေနာက္ဆံုးစကားကေတာ့

ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္ပါ

ခင္ဗ်ား တစ္ရပ္စာအမွန္တရားကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္

ဘိုင့္ဘိုင့္ ၀ိဥာဥ္ေရ . . .

လကြယ္