အေမွာင္ထုနက္နက္ … ဒါကိုမွ အေရာင္ထု အထပ္ထပ္ ျခယ္ထားတဲ့ေနရာ
ဘ၀ကို …တခ်ိဳ႔ကိုဖတ္ …တခ်ိဳ႔ကိုမွတ္……မေက်နပ္လို႔ တခ်ိဳ႔မွ ရပ္ထားလို႔ မရတဲ့အခါ…
ကဗ်ာ …နင္ဆိုတာ ဒ႑ာရီ…သို႕…မဟုတ္…ဒိုင္ယာရီ

နက္နက္နဲနဲလား….. ျဖဴျဖဴစင္စင္လား….ေသခ်ာတာက…..
ကဗ်ာဆိုတဲ့အမည္နာမ….ငါ့အတြက္..တခါမွမခါးသက္ခဲ့…..
ေနထြက္မွ ေန၀င္…သို႔မဟုတ္ ေန၀င္မွေနထြက္
နင့္ေဘးနားရပ္…………..ငါ…ရပ္ခြင့္မရေသးေတာင္…တေန႔ေန႔ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔….
ေျခလွမ္းတို႔ မတ္ခဲ့သူပါ…..မိကဗ်ာ…..

“ဒဏ္ရာဟု အမည္မတပ္ေစလို……
 အနာဟု …. အမည္မတပ္လို…….
 သို႔ေသာ္……….. ဤသည္ကိုအလြမ္းဟုေခၚသည္”…ကဗ်ာ

နင့္ေရွ႔ေမွာက္ရပ္ ……. နင့္တစ္ေယာက္အတြက္လို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္
“မဂၤလာပါ“လို႔ႏွဳတ္ဆက္ခြင့္မရတဲ့ ဘ၀ရဲ႔စင္ေပၚက နင့္ရဲ႔ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္
ေနရာအတြက္ ….ဒဏ္ရာေသရာ.ပါ…ပါေစ
ထားရာေန…ေစရာသြား……အေစေတာ္ပါးခစားခိုင္းပါေစ…..
ငါ့ေနရပ္ဆိုတာ နင္ရပ္ေနတဲ့ေနရာရဲ႔အနီးတ၀ိုက္သာ…….

တစ္ပိုင္းတခ်ိဳ႕ …. တစ္စတ၀က္ ….. နင့္အတြက္ေဆးျခယ္ထားတဲ့ ကားခ်ပ္…..
ခု…..”တစ္စံုျဖစ္ရန္ တစ္ဥိးသာလိုေတာ့သည္”….ကဗ်ာ
နင့္အတြက္..ျခယ္..ထားတဲ့ေဆးတစ္စ
နင့္…အတြက္ေရးထားတဲ့အေတြး…တစ္စ
ကဗ်ာ ………..
တကယ္ေတာ့ နင္ဆိုတာ……
                         စိတ္ တ စ ရဲ႕ ဒိုင္ ယာ ရီ