ဒီေျမကို ေျခခ်မိေတာ့
ရနံ႔ေဟာင္းကုိ ျပန္ရတယ္။

အရင္စားပြဲထိုးေတြ မရွိေတာ့တာတစ္ခုပဲ
အရင္လို လက္ဖက္ရည္အရသာမွာ
အရင္လို ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ား
ယင္ေကာင္မ်ား၊

အသံေသတၱာမွာ
ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ သီခ်င္းကလည္း
ငါကူးစက္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုေပမယ့္
ငါ့ေသြးထဲ ေတးသြား အတက္အဆင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အခုျမင္ေနရတဲ့ေဘာလံုးကြင္းဟာ
အရင္တုန္းက ေျမေဆြးအမႈိက္ပံု
ငါရဲ႕ကေလးဘ၀ဟာ အသက္၀င္လို႔
ငါ့ၿမိဳ႕နာမည္နဲ႔ ေျမေဆြးပံုေပၚက
ငါ့ၿမိိဳ႕ေလးကို ငါ အေပၚစီးက ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။

အရင္တုန္းက ငါ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ
ငါ အေႏြးဓာတ္မရတဲ့လူမရွိဘူး
အခု ငါမသိတဲ့လူေတြက်ယ္ျပန္႔လာတယ္
ငါဖမ္းမမိတဲ့ စိတ္ကူးေတြေျပးလႊားေနတယ္
ရႈခင္းကို ဆြဲဆန္႔လိုက္ေတာ့
ငါမေရာက္တဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ျမင့္တက္လာ။

အရာရာကို ငါ့ဘက္က လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္
ငါ့မွာ ငါ့ဘက္က သြားရမယ္ဆိုတဲ့ အသားတံဆိပ္ပါလာလို႔
ဘ၀တစ္ပါးအထိ သြားခဲ့တယ္
ၿမိဳ႕အျပင္သို႔ ေနေရာင္ျခည္သို႔။

ငါရပ္ေနတဲ့ လမ္းနာမည္ကို ငါမသိေတာ့
ငါေလွ်ာက္ေနတာ ဘယ္မွမေရာက္ဘူး
အဲ့ဒီတုန္းက ငါ့အကိုင္းအခက္ဟာ
လမ္းနဲ႔မလြတ္လို႔ အခုတ္ခံရတာ။

ေလာကဟာ မထူးဆန္းဘူးလား
အၿမဲတမ္း ရယ္ေနတတ္တဲ့ ငါ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆို
အခုထိ ရယ္ေနတုန္း
ေလာကဟာ မထူးဆန္းဘူးဆိုတဲ့
ငါ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္လင္းထြန္းဆိုလည္း
လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္စားပြဲမွာ
အခုထိ ဓားစိုက္ထားတုန္း။     ။

စိုင္း၀င္းျမင့္
၂၀၀၂
(တစ္ေယာက္တည္းစကား ကဗ်ာစာအုပ္မွ)