ခဏတျဖဳတ္ သူေရာက္လာတယ္ …
ဖိတ္ေခၚထားေပမဲ့ …
သူ …
ျပန္ထြက္သြားခ်ိန္က် တားဆီးလို႔ မရဘူး …
ဖိတ္ေခၚထားေပမဲ့ …
သူလာမယ့္ ေျခလွမ္းေတြ ကိုယ္မပိုင္ဘူး …
သူ႔အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ …။…

ခဏတျဖဳတ္ပါပဲ …
ဖိတ္ေခၚထားလို႔ သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္
ေပ်ာ္တယ္ …
အသက္ရႈသံတိုင္းက ၿပံဳးရႊင္တယ္ …
ရင္ခုန္သံတိုင္းက အရာရာကို ေက်နပ္တယ္ …
………………………
……………….
ခဏတျဖဳတ္လား ….
ေနာက္ေက်ာမလံုဘူး …
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မယံုဘူး …
သူ႔ကို အခ်ိန္ၾကာႀကီးဖက္တြယ္ႏိုင္မွာလား …
ဒီလက္ေတြက သူ႔ကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔
ခိုင္ၿမဲရဲ့လား …
သူက ဧည့္သည္ပါ …
ဒါကို သူနဲ႔အတူရွိတဲ့အခ်ိန္ ထာဝရဆိုတဲ့ ဝါက်ကို
ကိုယ့္ ဘာသာစကားနဲ႔ …
ကိုယ့္ဘဝမွာ ရွင္သန္လာေအာင္
အသက္သြင္းေပးခ်င္တယ္ …
…………………………..
သူ …
ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ …
ငါသံုးတဲ့ ဧည့္သည္ …ဆိုတဲ့
နာမ္စား …က …
တကယ္ေတာ့ အာဏာေတြ …
စည္းစိမ္းေတြပါ …
အခုေတာ့ ေကာက္ရိုးမီးလို ၿငိမ္းေအးသြားၾကၿပီ …
တခဏသာ ေတာက္ေလာင္လိုက္ၾကတာ …
ဟုန္းဟုန္းကို ျမည္လို႔ …
အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းေတြက
ငါ့ေရွ႕ေလးတင္ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ …
တစ္ခုတက္တစ္ခုတိုး ခ်ီတက္သြားလိုက္ၾကတာ …
အခုေတာင္ …
နားထဲမွာ ျမင္းခြာသံလိုလိုေတာင္ အာရံုစြဲေနေသး …

ငါ့မ်က္ရည္ေတြ …
အားလံုး …
အခ်ိန္ကာလတစ္ခုနဲ႔ အတူ
လိုက္ပါသြားၾကၿပီ …
မ်က္ရည္ေတာင္ က်စရာမရွိတဲ့ …
ငါ့ညေတြမွာ …
ငါ ေၾကညက္ေနတဲ့ တြက္ေနက်
အရိုးစင္းဆံုး
ဒသနေလးက …
“ေမြးကတည္းက ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း …
ေသသြားေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ …
ဘာမဆို မတည္ၿမဲဘူး …
မတည္ၿမဲျခင္းထဲမွာမွ ကိုယ္က်ိဳးနည္း အျဖစ္ …
ေပးဆပ္ရတာနဲ႔ မတန္ေအာင္ …
ရလိုက္တဲ့ အာဏာစည္းစိမ္ေတြက မၿမဲပါလား …
ငါ့ တဘဝလံုး …
အာဏာစည္းစိမ္ေတြေနာက္လိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို
ႏွေျမာဆံုးပဲ …
ျပန္ရႏိုင္မလား …
ျပန္မရႏိုင္မလား …
ျပန္သာရႏိုင္မယ္ဆိုရင္ …
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ရယ္ခ်င္လို႔ …
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး
ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ ကိုယ္အိပ္ခ်င္လို႔ …
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ၿပံဳးခ်င္လို႔ …
ျပန္ရႏိုင္မလား …
ျပန္မရႏိုင္မလား …
ကုန္လြန္သြားတာ အားလံုးျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး …”

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး …
ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး …
ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး …

အခုငါ ကဗ်ာေရးေနတာလည္း ခဏပဲ …
ဧည့္သည္လိုပဲ သူ႔ေနရင္းဆီျပန္သြားမွာ …
ခဏပဲ …
ငါဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာအားလံုး …
အားလံုး …
အားလံုး …
အားလံုး …

ဟူးးးးး…..
ငါ့သက္ျပင္းလည္း ခဏပါပဲ …။ ….
ငါ့သက္ျပင္းလည္း တကယ္ေတာ့ …
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းရဲ့ ဧည့္သည္ပါပဲ …။။..။။။