အလယ္ဗဟို တည့္တည့္မွာ….

ထိုင္ေနရက္သားနဲ႔… 

ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ စြန္းရြဲ႕ ခဲ့ ေလျပီလား……

သားအထင္ ေရႊလေ၇ာင္ ဇါပ၀ါ ကြပ္အနားက..

အေမ့ပါးေရာင္ထက္ ေျပာင္မယ္သာ ထင္ခဲ့တာပ..

ေနသမွ်က အေျခမလွ တာေတြ ခ်ည္းပါပဲ.. ေမေမ..

ေက်ာငး္မွန္း ကန္မွန္း မသိ..

သားတို႔ေတြ ၇ူးရူးမူးမူး ေပြ႕ဖက္..

လက္ခ်င္းယွက္..  အိပ္မက္အစုတ္အျပတ္ေတြ…

တဂ်စ္ဂ်စ္.. ေရးဆြဲရင္း…..

ခ်ည္တိုင္အသစ္အသစ္ေတြ.. .. တရစ္ရစ္ ..

ထုဆစ္ေနမိေတာ့တယ္….

ကစားဖို႔..နားဖို႔လား….

သားတုိ႔မွာ…  ေနေရာင္မျမင္

ေရႊေရာင္မထင္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြ…

ေဟာ့ဒီ ၀တ္စုံမွာ.. အနံ႕အသက္ေတြ ..

စြဲစြဲထင္ထင္ က်န္ေနရဲ႕……….

လာလွည့္လို႔.. ေခၚေနလဲ……

ေနာက္လွည့္မၾကည့္စတမ္း..

ၾကြက္ျမီးတန္း. ယုံၾကည္ခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔…

သာတူညီမွ်ေရး.. စစ္သည္ေတာ္..

အေက်ာ္အေမာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ေပါ့.. ေမေမရယ္…

တစ္ဘ၀စာ ထက္မ်ား .မ်ားလြန္းေနမလား….

သားတို႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီမွာ…

မွင္နီေတြ ရဲရဲေတာက္ေနလိုက္တာ

မေျပာပါနဲ႕ေတာ့…..

ပန္းခရမး္ပင္ျပာျပာေတြနဲ႔… အိပ္မက္ေတြ

 ႏုနယ္လွခ်ည့္ ..လူကေလးရယ္….

ညီငယ္ကေလး… ေက်ာင္းစာေတြ မေထြးတာ

ခုဆို..ဆယ္စုႏွစ္သာသာ လဲ စြန္းခဲ့ျပီ..ေမေမ..

ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္ေတြ စြန္းစြန္းေပေပနဲ႔…

သူကေလး ရဲ႕ အိပ္မက္မွာ….

သား တို႔ ဘ၀ဟာ..  ေပ်ာ္စရာေတြသာ အတိ

ေနမထိ ထိုင္မသာ.. စကားလုံးခါးခါး ေတြနဲ႔…

သားတို႔ေတြ တူးတူးခါးခါး ပစ္ေပါက္ၾက….

တစ္အူတုံဆင္း..  လြမ္းခ်င္းေတြမွ…

အလြတ္ရေအာင္.. မက်က္ခဲ့ၾကေလျခင္း……

ေမ့ပစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းခါမွ….

စိတ္ကူးဟာ အထူအပါး နားမလည္တတ္တဲ့..

ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ……..

တေျမ့ေျမ့ .. တိုက္စားရင္းနဲ႔….

ေရေသေခ်ာငး္ကမ္းပါးမွာ….

 သားတို႔ မ်က္ႏွာဖုံးအေပါစားေတြ….

ခဏတာ ခၽြတ္တင္ပစ္ခဲ့ၾက……

လူအလစ္မွာ… ဘ၀ဟာ….

ခဏတာ… ၀တ္လစ္စလစ္… ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္….

ခ်စ္ရသူေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ နဲ႔……

ဘ၀က တစ္ဖန္ ဦးေမာ့လို႔ လာျပန္ၾကတယ္.. ( အထင္နဲ႔ )

ေႏြေတြသာ အခါခါ ေႏွာင္းေႏွာင္းသြားတယ္….

ေမေမ့.. ရင္ခြင္ညွာ အသည္းနွလုံးေတြ……

မွတ္စုတို..အေဟာင္းထဲ ထည့္ထည့္ သိမ္းေနရတဲ့အျဖစ္….

အေမ့ကညစ္ကေလး လဲ သစ္သစ္လြင္လြင္ ရွိပါေစေတာ့ရယ္လို႔…

သားတို႔ ေတြ မွင္တစ္တို႔ မတို႔မိခဲ့ၾကဘူး….

ေနေရာင္ဟာ.. ေမေမ့အတြက္ အလြမ္းသင့္ေနသလိုပဲ

ၾကယ္ေရာင္ေတြကလဲ.. မစဲတဲ့မုိးလို

ေမေမ့က်မွ ကြက္ျပီး ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က်သြားတယ္

………………………………………………………..

သားတို႔.. .. အိမ္ျပန္ခဲ့မယ္.. ေမေမ…။

 ……………………………………………….

                                                              ျဖိဳးေ၀