ငါဟာ “အရွိ”ကို စိုက္ပ်ိဳး

“အမွန္”ကိုစားသုံးဖို႕ ၾကိဳးစားမိတိုင္း

မ်ိဳးေစ့နဲ႕ ေျမစာ၊

အေျခအေနနဲ႕ ေစတနာ

အလံုအေလာက္မရွိတာ ဆိုးတယ္။

ဒီေတာ့ “ငါ” ဆိုတဲ့ သကၠရာဇ္ေကာင္လည္း

“ယတု”တခုကို ေတာင္ေမႊးလိုေထာက္ရင္း

ေလထန္ကုန္းမွာ ယိုင္တိုင္ ယိုင္တိုင္နဲ႕

ငါဟာ “ငါတဆိုး” မျဖစ္ေအာင္

ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေနခဲ့တာေပါ့။

ေရထုထဲက”ငါး” ေရကိုမျမင္ဘူး၊

ေလထုထဲက”ႏြား” ေလကိုမျမင္ဘူး။

အေမွာင္ထုထဲက”ငါ” အမွားကိုမျမင္ျပန္ဘူး။