တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ အတူရွိေနတုန္းကေတာင္ တစ္ကိုင္းတည္းပြင့္ခြင့္မရခဲ့တာ
အခုလို တစ္ၿမိဳ႕စီ ေ၀း တစ္ပင္စီ ဘ၀ျခားခဲ့ရေတာ့
တစ္ေယာက္သတင္းစကားကို တစ္ေယာက္ ဘယ္လို နားစြင့္မလဲ
သံေယာဇဥ္ကို အကြာအေ၀းနဲ႔ တိုင္းတာမွာလား
သတိရစိတ္ကို မ်က္ရည္နဲ႔ တိုင္းတာမွာလား
စာေရးပို႔ခ်င္ေပမယ့္ မင္းလိပ္စာ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္
ဖုန္းေခၚဆိုတိုင္း ထစ္အသြားခဲ့ရတဲ့လြမ္းဆြတ္မႈေတြ ထပြက္တယ္

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မေတာ္တဆ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့အခါ
ငါ့အေၾကာင္းေတြးၿပီး မဆီမဆိုင္ ရင္ေမာေနမလား
ဘုရားပန္းအိုးမွာ ႏွင္းဆီပန္းထိုးရင္း မေတာ္တဆ ဆူးျခစ္ခံရတဲ့အခါ
ငါ့က်န္းမာေရးဟာ ေသြးစို႔ေနတယ္လို႔ တခုတ္တရ သက္ျပင္းခ်ေနမလား
ဘယ္လိုအတိတ္နိမိတ္ေတြမွ မျမင္ရမၾကားရေပမယ့္
မိတၱဗလဋီကာကိုမကၽြမ္းက်င္သူ မင္းအတြက္ ငါ ေန႔တိုင္း ရတက္မေအးဘူး

ေသြးနဲ႔သားနဲ႔လူသားစစ္စစ္ပါ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုဟာ မင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲ
သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလးေတာ့ လြမ္းမိတာေပါ့
လူ႕ဘံုခန္း၀ါထဲ ငိုတဲ့အခါ ငိုမယ္၊ ရယ္တဲ့အခါ ရယ္မယ္
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းတရားနဲ႔
ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ အဖန္တလဲလဲ  ေျဖေတြးေနရတယ္

သံသယတစ္၀က္နဲ႔ယံုၾကည္တတ္တာ ေကာင္းပါတယ္ေရႊငါးေလးရယ္
မင္းေသာက္တဲ့လက္ဘက္ရည္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ အရသာမမွန္ဘူးမဟုတ္လား
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ဓားေျမႇာင္နဲ႔
ဆပ္ကပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ဓားေျမႇာင္ဟာ
အဓိပၸာယ္ခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲကြာ
အနံ႔ခံေကာင္းတဲဲ့မုဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕လမ္းမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ့သားေကာင္လို
ငါတို႔ဘ၀ေတြဆိုတာ အသက္ကို အေလာင္းအစားလုပ္ေနရတဲ့ကစားပြဲတစ္ခုလို

ေရႊငါးေလးေရ . . .
မင္းခ်စ္တဲ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို အသံထြက္မွန္ေအာင္ မင္း ဖတ္တတ္ၿပီလား
မင္းျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ငါရပ္ေနတဲ့ကမ္းစပ္က ေျမြပါးကင္းပါးမ်ားလြန္းတယ္

                                                                              ကိုသွ်ား