ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္..
ဘယ္သူခြဲခြဲ မကြဲေအာင္လို႔…
ဘယ္သူတားတား မျခားေအာင္လို႔…
ဘယ္လိုျဖတ္ျဖတ္ မပ်က္ေအာင္လို႔…
သစၥာစကားေတြအထပ္ထပ္..
ကတိေတြအလီလီနဲ႔…
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုေတာင္းခဲ့မိတာ…
ခြဲရမယ့္ဒဏ္ မခံစားရဖို႔အတြက္ေလ…

သတိမရွိတဲ့ငါ..
တရားမရွိတဲ့ငါ…
တခ်ိန္မွာခြဲခြာဖို႔..
ဒီတစ္ေကြ႕မွာ ဆံုစည္းခဲ့ရတာကိုမ်က္ကြယ္ျပဳ
ရင္ထုမနာျဖစ္ေနေပမယ့္
ဆုေတာင္းမျပတ္ခဲ့တာ…
ဘယ္ေတာ့မွမေ၀းခ်င္လို႔ေလ…

ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္…
အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
မိုက္မိုက္ကန္းကန္းေရွ႕တိုး
လုိခ်င္တာမရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို
ဘုရားေရွ႕မွာ နားပူနားဆာတိုက္
ဒီစိတ္မိုက္ေတြနဲ႔ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီးတင္ရႈိ႕ခဲ့တာ..
အခ်စ္ဆံုးမင္းနဲ႔ မခြဲခ်င္လို႔ေလ….

စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီ..
ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီ…
လြန္ဆန္မရတဲ့ ဓမၼတာကို
ဖက္မၿပိဳင္အန္မတု
အလြမ္းေတြကိုပဲ စုထားၿပီး
ဒီလူသား အလံျဖဴေထာင္လိုက္ၿပီ…
ဒါေပမယ့္..
ခြဲရမယ့္အခ်ိန္က
သိပ္ကိုေစာလြန္းတယ္…..

ဘယ္လိုေျဖေျဖမေျပႏိုင္ေပမယ့္
ဘယ္လိုေဖ်ာက္ေဖ်ာက္မေပ်ာက္ႏိုင္ေပမယ့္
စိတ္ေလွ်ာ့ထားတယ္ဆိုေပမယ့္..
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္းမွာ
သတိရျခင္းေတြဖိတ္ဖိတ္က်လာေတာ့..
တိတ္တခိုးေလးဆုေတာင္းဦးမယ္..
အၿမဲတမ္း လြမ္းေနခြင့္ေလးေတာ့
ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါရေစ………