မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အဆိပ္သင့္ ဘာသာစကားကို ဖတ္ရတာ…

လံုးေခ် လြင့္ပစ္ခံရတဲ႔ စကၠဴေတြ

မသစ္နိုင္ေတာ့တဲ႔ အဝတ္မြဲမြဲေတြလို

အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထြန္းထားတဲ႔ တိုက္ပ်က္ၾကီးထဲ…

ရင္ခြင္အနံ႔ဆိုးေတြနဲ႔ ငါ ဟာ ၾကည့္မေကာင္းခဲ႔ဘူး

နီက်င္က်င္ ဆံရွည္စေတြထဲ ထိုး ဖြ

ကံမေကာင္းျခင္းမ်ား…

လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား ကၽြတ္ပါလာတတ္တယ္

ခိုင္ခိုင္မာမာပါပဲ တစ္စံု တစ္ရာအတြက္တဲ႔ (ရုန္းကန္ ရွင္သန္)

အရစ္ျပဳန္းေနတာ ၾကာခဲ့ျပီ

ငါဟာ ဘာလဲ

လူေတြၾကားထဲ သိုးမည္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ

အဲ့လို ေျပာျပတတ္တယ္

ေခတ္ၾကီးက သစ္မသြားသလိုေပါ့ စနစ္ၾကီးက သစ္ လႊင္မသြားခဲ႔ဘူး…

လူေတြ စိတ္ဓာတ္ေတြက သစ္မသြားခဲ႔သလို

ငါဆိုတဲ႔ ေကာင္က အသစ္မျဖစ္ခဲ႔တာ အေသအခ်ာပါပဲ…

ဘယ္အရာကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းဆိုဖို႔ သင့္သလဲ…

………………………..  လုပ္ေဆာင္ဖို႔ေကာ သင့္သလား…

                                                                                               စုန္းျပဴး