သံုးကံုးႏွစ္ရာတန္စပယ္ပန္းကေလးေတြကို သီကံုးေရာင္းခ်ေနေပမယ့္
မင္းဘ၀ဟာ စပယ္တစ္ပြင့္စာေလာက္မွ ေမႊးပ်ံ႕ပါရဲ႕လားကေလးရယ္
ႏုနယ္တဲ့မင္းပါးျပင္ေပၚက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြဟာ
မင္းရင္အံုကို က်ည္ဆံေတြအျဖစ္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိမွန္ေနၿပီလား

ဟိုလူ၀ယ္ႏိုးႏိုး ဒီလူ၀ယ္ႏိုးႏိုး ေအာ္ေခၚေနတဲ့အသံစာစာေလးနဲ႔
ေမာက္မာတဲ့ကားဟြန္းသံေတြ ဘယ္လိုမွ လိုက္ဖက္မႈမရွိဘူး
မင္းအသက္မင္းအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမွာ
စာအံသံေတြသာ တြဲလဲခိုေနသင့္တာေပါ့

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ျငင္းပယ္လိုက္မွာ စိုးရိမ္လို႔
အၿမီးတိုဖိနပ္ေလး လမ္းမေပၚ ေနရည္ပူေတြ ေလာင္းခ်ခံပစ္လိုက္တာလား
ဆရာ၊ဆရာမေတြက ေအာ္ေငါက္ပစ္လိုက္မွာ ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔
ႏြမ္းရိေပါက္ၿပဲေနတဲ့အက်ႌေလးေပၚ ေလာကဓံကို ေရးျခစ္
သင္ယူက်က္မွတ္လိုက္တာလား

ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုနဲ႔ကေလးေတြ စာအုပ္ကိုယ္စီ ထုတ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ
စပယ္ပြင့္ကေလးေတြဟာ မင္း ဖတ္ေနရတဲ့အကၡရာေတြ
မင္းဆီက ၀ယ္ယူသြားတဲ့ပန္းကံုးေလးေတြကို
ဘုရားမွာ ကပ္လႉပူေဇာ္လိုက္ၾကတဲ့အခါ
စပယ္ပြင့္ကေလးေတြက မင္းဘ၀ေလး သာယာခ်မ္းေျမ႕ဖို႔
တခုတ္တရ ဆုေတာင္းေပးၾကပါလိမ့္မယ္

ေျခာက္ေသြ႕ရိုးျပတ္ေတာငယ္တစ္ခုလို နီက်င္ၾကမ္းရင့္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို
ဖြဖြရြရြေလး ပြတ္သပ္ေပးရင္း တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိတယ္
စပယ္ရနံ႔ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ မင္းရွင္သန္မႈေလး
သင္းသင္းရွရွ ေမႊးျမႏိုင္ပါေစကြယ္

ဦးဦးကို ခြင့္ျပဳပါဦးကေလးရယ္
ဦးဦးရဲ႕လက္ထဲမွာလည္း
မင္းမျမင္မင္းမသိႏိုင္တဲ့စပယ္ပန္းကံုးေလးေတြနဲ႔ပါ

                                                                            ကိုသွ်ား