မနက္ခင္း တစ္ခုုလံုုး

သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးေတြနဲ႔ ေ၀ဆာ

ေနရဲ႕အလင္း မပါရင္ေတာင္

ဘ၀ဟာ ၿပီးျပည့္စံုုေနခဲ့တယ္…

အေ၀းဆံုုးမွာ ရွိေနေပမယ့္လည္း

ႏွလံုုးသားတစ္စံုုကေတာ့ အနီးဆံုုးမွာ

တဖ၀ါးမွမခြာတဲ့ အရိပ္လုိလုိက္ရင္း

ခ်စ္တဲ့စိတ္ကိုုေတာ့ ဖုုံးကြယ္ထားပါရေစ…

မညီညာတဲ့ ကာရံေတြနဲ

ကဗ်ာေတြကိုု ေရးစပ္ေနတဲ့

အခ်စ္ငတ္တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့

ခံစားခ်က္ေတြက ခါးသီးလြန္းတယ္…

ကံတရားမ်ားရဲ႕ ေအာက္မွာ

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြကိုု ခံုုမင္တယ္

ဆံုုႏုုိင္ျခင္းမရွိတဲ့ ငါ့တိုု႔ဘ၀ကေတာ့

ေလလိုုင္းထဲမွာ အခမ္းနားဆံုုးေပါ့…

ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက စကားလံုုးေတြက

ငါ့ႏွလံုုးသားကိုု ရူးသြပ္ေစတယ္

ပံုုရိပ္ေတြထဲက အၿပံဳးေတြကေတာ့

ငါ့ႏွလံုုးသားကိုု မူးယစ္ေစတယ္

သူဟာ ဘယ္လုုိလူလဲ…

ဒီကမာၻမွာ သူဟာအလွဆံုုး

ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ…

ဒါေပမယ့္

က်ေနာ့္ မ်က္လံုုးမွာေတာ့

ေျပာစရာမရွိေအာင္ လွတဲ့

နတ္သမီးေလးလုုိပါပဲ…

ပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္ မဟုုတ္ခဲ့လဲ

အခုုေတာ့ ပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္လုုိပဲ

ဖူးစာဆိုုတာ ဦးရာလူတဲ့

က်ေနာ္ ဘာတတ္ႏုုိင္ဦးမွာလဲ…

ဘယ္ေတာ့ ရပ္သြားမလဲမသိတဲ့

ဒီလုုိတခန္းရပ္ျပဇာတ္မွာ

အလြမ္းေတြအထပ္ထပ္နဲ႔ပါ

အေရာင္အဆင္း ကင္းတဲ့

အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေတြကေတာ့

ဘယ္သူ႔ကိုုမွ ထိခုုိက္မွာမဟုုတ္ပါဘူး

က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔ ေလာင္းေၾကးထပ္ရဲပါတယ္…