လြန္ေျမာက္မႈ႕မွ
လြတ္ေျမာက္သြားေသာအခါ
စိတၱဇနာမ္တစ္ခု
က်န္ေကာင္းက်န္ေနႏုိင္သည္။
သီဆိုသူမ်ားသီဆိုေနသလို
တီးမႈတ္သူမ်ားတီးမႈတ္ေနၾကျခင္းမွာ
အခန္းတစ္ခု၏
တစ္ခုတည္းေသာ
ရင္ခ်င္းဆက္တံခါးေပါက္လည္းျဖစ္သည္။
ကံတရားသည္
လႈိ႕၀ွက္နံပါတ္ေမ့ေနေသာ
မီးခံေသတၱာတစ္လံုးျဖစ္၏။

ဒုတိယႏွစ္….
ဒုတိယလ…….
ဒုတိယည ျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာက်က္တြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ
လကိုျဖဳတ္ကာ
အသစ္လဲလိုက္၏။
ထူးထူးျခားျခားပင္ပိုေမွာင္ေန၍
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမအေၾကာင္းကို
မေတြးေတာ့ဟုဆံုးျဖတ္ကာ
မီးခိုးေငြ႕တို ့၏ေကာက္ေၾကာင္းကိုေငးေနလိုက္သည္။
ပူေလာင္အိုက္စပ္လွေသာအိပ္မက္တို ့မွ
မဆြဲရေသးေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို
ထုတ္ယူကာမီးရႈိ႕လိုက္ျပီး
ခ်က္ျခင္းပင္ကၽြန္ေတာ္လွည့္ျပန္လာသည္။
ကၽြင္းက်န္ရစ္ေနခဲ့ျပီးေသာ
ျပာမႈံအကြဲအစတို ့၏ရယ္ေမာသံသည္
သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္း
တဖန္ျပန္ျဖစ္ေနသည္ကို
ဘယ္ေသာအခါမွသိႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။

ထီးပါလာေသာေန ့တေန ့တြင္
မိုးကိုသတိမရဘဲေနႏိုင္ေသာ္လည္း
မိုးပါလာေသာေန ့တေန ့တြင္
ထီးကိုသတိမရပဲေနႏုိင္မည္လားသိခ်င္သည္။
ေသာက္ေနၾကရာသီပင္ယေန ့ပိုေအးေနသည္။
ခံုလြတ္သည္ထင္၍သူမေဘးတြင္၀င္ထိုင္လိုက္ေသာအခါ
“မင္းသာမရွိရင္ ငါတို႔ဟာ ႏွစ္နားညီၾတိဂံတစ္ခု
ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး “
ဟူေသာ ျပဇာတ္ထဲမွမင္းသားအသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ဗဟိုမရွိေသာစက္၀ိုင္းတို ့ကိုသာ
အထပ္ထပ္ေရးျခစ္ေနမိသည္။

ထိုေန ့ညေနခင္းသည္
လိုသည္ထက္ပို၍လွပလြန္းေနသည္ဟုထင္သည္။
ေသပန္းပြင့္သည္ဆိုေသာ
ေပါင္းစပ္နာမ္တစ္ခုအား
သူမမ်က္၀န္းကိုတစ္ရြက္ခ်င္းလွပ္ကာရွာေနမိ၏။
ညသည္စိုရႊမ္းေနေသာအမွည့္လြန္သစ္သီးတစ္လံုးျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္…
ေျပာလက္စပံုျပင္ကိုအျပီးတိုင္ရပ္ဆဲလိုက္သည္။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကသူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ရွိခဲ့ဖူးသည္။

                                                                terry(28.5.2012…1.6.2012)